Serwery Minecraft

Zakira rozglądała się, intensywnie rozmyślała... trochę się zagubiła i nie wiedziała co zbytnio zrobić... postanowiła znaleźć pomoc u jakiegoś nieumarłego bądź kilku... dostrzegła po chwili bar nieopodal niej... widziała że wielu nieumarłych tam zasiaduje, a kilku młodych zerka w jej kierunku... ucieszyła się lekko i uśmiechnęła, ruszyła w ich kierunku wolno...
Po chwili młoda wampirzyca zbliżyła się do wesołej grupki młodych nieumarłych.. znalazła się blisko nich... popatrzyła na nich i przełknęła ślinę...
- Cześć! Sory że przeszkadzam panowie... ale mam do was pytanie.. - powiedziała wolno uśmiechając się, chciała okazać jak największą odwagę, chciała dostać odpowiedż...
- W sumie to nawet dwa.. byłabym wdzięczna za odpowiedź.. - dodała wolno, odetchnęła.. w outficie jaki aktualnie miała jej biust był dobrze widoczny, także jej długie białe włosy a także mocno czerwone oczy i usta idealnie komponowały się z czernią jej ubrań..





Isabella podeszła do drzwi od swego skarbca... momentalnie dostrzegła że są uchylone...
Jej pięści się zacisnęły, a oczy wprost zapłonęły wiecznym ogniem... jej dłonie pokryły się mocą wiecznego ognia... ogromna wściekłość w niej narosła na ten widok...
- CO?!?! - Syknęła na głos, wrzasnęła
- JAK TO?! - syknęła ponownie, kopnęła po chwili drzwi swoją nogą.. te były otwarte.. ktoś tu był... ale nie ona...
- JAKIM PRAWEM SĄ OTWARTE?! - syknęła, huknęła wiązką wiecznego ognia nieopodal siebie w pobliską ścianę.. zaczęła intensywnie myśleć, rozważać i błyskawicznie analizować... zastanawiała się kiedy tu ostatnio była, co robiła, czego dotykała, a następnie jak wychodziła... i była pewna że zamknęła drzwi... to zbyt ważna sprawa aby tego nie zrobiła...
Natomiast otworzyć drzwi również mogła tylko i wyłącznie ona.. jej skarbiec jest jednym z najlepiej chronionych miejsc w całej krainie... nawet Lorenzo nie miał tu dostępu.. nikt nie miał.. tylko ona...
- Kur*a... - syknęła Isabella wściekle pod nosem, miała całkowicie wkurzony wyraz twarzy.. uderzyła pięścią w ścianę.. po chwili kolejny raz wyłupiając sporą dziurę... złapała się za głowę rękami...
- Kto.. jak... - syczała i uchyliła bardziej drzwi, zajrzała do środka... nie wyczuwała tutaj obecności nikogo... weszła do środka w celu weryfikacji czy cokolwiek jej ubyło.. jeśli tak, jej gniew mógł tylko jeszcze bardziej narosnąć...

- Wiem to... - odparł Ignathir - I jestem dumny z tego faktu....
Po tych słowach odwrócił się i udał sie z powrotem zasiąść na swoim tronie. Oparł się na nim wygodnie po czym spojrzał na stojącą przed nim służącą.
- Chciałbym abyś się przygotowała... Za dwa dni udasz się do Magicznego Wymiaru... - rzekł - Liczę na to, że twoja obecność pozytywnie zmieni sytuacje tam panującą...
Naberal kiwnęła wolno głową
- Możesz być spokojny mój Panie... Zrobię wszystko to co mi nakazałeś uczynić... - odparła spokojnym tonem - I jeżeli los pozwoli... szkolenie Lorenzo okaże się być efektywne...
- Mhm... - mruknął Ignathir - Miejmy taką nadzieję... Dziekuję Naberal... Jestem Ci za to bardzo wdzięczny...
Na te słowa pokojówka pochyliła przed nim swoją głowę.
- Nie... To ja dziękuję... Mój Panie... - odparła


Lupus słysząc słowa swojej siostry wzięła głęboki oddech. Popatrzyła w inną stronę próbując się uspokoić.
- Jeżeli sprawi Ci to taką radość to śmiało... - odparła Lupus próbując trzymać swoje emocje na wodzy.
Solussa spoglądała przez moment na Lupus z minimalnym uśmiechem. Mogłaby się z nią droczyć jeszcze dłużej i wyciągnąć od niej więcej, ale uznała, że sobie już daruje. Geneza całej tej sytuacji nie obchodziła ją zresztą aż tak bardzo.
- Ech... Jak zwykle... Gdy sa jakieś problemy i dziwne sytuacje to jesteś w ich centrum... Nigdy sie nie nauczysz.... - powiedziała Solussa i pokręciła głową - Zabawiałaś się z nim a teraz mam po tobie sprzątać.... Nie wstyd Ci?
Lupus jęknęła cicho pod nosem.
- Nie prawda... - mruknęła.
Solussa zachichotała lekko po czym usiadła na sofie obok Drakkana. Założyła noge na nogę i machnęła leciutko swoim obcasem w powietrzu.
Przysunęła sie bliżej Drakkana... Gdyby ten był trzeźwy z pewnością zemdlałby w tej chwili ponownie... Jej wyzywający outfit z bardzo dużym dekoltem, czarne koronkowe pończochy, buty na obcasie i krótka spódniczka robiły ogromną robotę...
- No... To mów.... Co mam z nim zrobić? - zapytała Solussa. W tej chwili przejechała palcem po jego policzku robiąc wyraźny ślad od kwasu z którego składało sie jej ciało... Było to jednak w takiej ilości aby nie przepalić doszczętnie jego ciała a jedynie naznaczyć go na stałe blizną... Oblizała swoje usta.. Fakt, że ten był nieprzytomny... Widać było, że sprawia jej to radość...
Lupus westchnęła.
- Użyj swojej magii aby wymazać mu wszystkie wspomnienia o mojej osobie... Tak jakbyśmy sie nigdy nie spotkali... - powiedziała Lupus
Solussa słysząc to opuściła swoją dłoń i wolno odwróciła głowe w stronę swojej siostry. Była lekko zaskoczona jej słowami.
- Co? Skąd Ci to do głowy przyszło....
- Wiem, że jesteś w stanie to zrobić... Ja nie dysponuje takimi umiejętnościami, ale wiem, że ty to potrafisz...
Solussa mruknęła pod nosem. Nabrała poważnego wyrazu twarzy wyraźnie zastanawiając się nad słowami swej siostry.
- Prosze Cię... - powiedziała Lupus błagalnym tonem - Obiecuje, że sie to już nigdy nie powtórzy... Naprawdę nie chce nic więcej... Tylko tyle...
- Mhm... - mruknęła Solussa i skrzyżowała ręce - A więc to tak...
- Huh?
Solussa pokręciła głową.
- Nie... nic... - odparła i kątem oka spojrzał na stojąca obok niej Lupus - No dobrze... Ale jesteś tego absolutnie pewna? Jak to zrobie to nie bedzie już odwrotu... Zdajesz sobie chyba z tego sprawę...
- Tak... - odparła Lupus poważnym tonem - Tak będzie po prostu najlepiej... i dla mnie... i dla Drakkana...


Gdy tylko Zakira podeszła cała grupa popatrzyła prosto na nią. Kilkoro uśmiechnęło się widząc jej ubiór...
- Pytania? Jakie pytania!? - mruknął jeden z młodych wojowników - To ja mam pytanie! Skądżeś spadła piękna gwiazdko?!
Reszta nieumarłych zaśmiała się.
- Zagubiłaś się w Dohl de Lokke?... widać że nie tutejsza... - odparł inny.
Nagle jeden z nich podniósł sie na równe nogi
- Pany.. toż to wampirzyca jest! - jęknął głośno
Wszyscy zgromadzeni popatrzyli teraz na Zakire... Było ich na tyle dużo, że mogli by ją z łatwością pochwycić jakby chcieli.
- Wampirzyca?! Ho ho... Toż to rzadkość... - jęknał na głos inny i usmiechnął się w jej stronę.