Serwery Minecraft

- Powiedziałem, spokój!!! - Ryknął Strażnik, wycelował strzelbą.
Po chwili było słychać wystrzał... Strażnik strzelił ze strzelby prosto w stopę Arcana, przebijając ją na wylot. Czarodziej przewalił się na ziemię i wypuścił Różdżkę z rąk.
===========

Czarodziejka, która otworzyła drzwi Ikarowi zauważyła, że kolor jego włosów się zmienia... Ruszyła w kierunku biurka Freda.
Lucjusz chwycił Ikara za ubranie, szarpnął go.
- Odpowiadaj! Czego tu szukasz?! - Szarpał go za ubranie.
- Gadaj! - Ryknął.
Czarodziejka tymczasem udała, że grzebie w rzeczach Freda... Tak naprawdę, wzięła z biurka butelkę wina, którą wcześniej przyniosła. Schowała ją za plecy, następnie znów podeszła do Lucjusza i Ikara, stanęła obok Ikara... Lucjusz go szarpał.
Nagle, Czarodziejka zamachnęła się butelką i huknęła w tył głowy Ikara, rozbijając mu ją na głowie. Ikar przewalił się na ziemię, zemdlał.
Lucjusz odskoczył.
- Coś ty zrobiła?! - Krzyknął.
- Jego włosy... Nagle zaczęły zmieniać kolor. - Powiedziała. Po chwili włosy coraz bardziej zmieniały kolor, rysy twarzy i budowa też się zmieniała.
- Co jest, do cholery?! - Ryknął Lucjusz.
- Wiązać go! - Krzyknął.
Czarodziejki wycelowały Różdżkami w leżącego Ikara. Wypowiedziały zaklęcia, które wytworzyły kilka lin, które natychmiastowo spętały leżącego Ikara.
- Straże! - Krzyknął Lucjusz. Do Gabinetu weszło dwóch Aurorów.
- Podnieść tego bydlaka! Zobaczymy kto to. - Powiedział Lucjusz.
Dwójka Aurorów podniosła nieprzytomnego Ikara. Wszyscy ujrzeli jego twarz.
- Co to za jeden?! - Spytał Lucjusz.
- Co z nim? - Spytał Auror.
- Przywiązać tego dupka do krzesła. - Powiedział Lucjusz. Dwójka Aurorów przywiązała Ikara bardzo mocno do krzesła, zabrali mu Różdżkę.
- A teraz, przywiązać krzesło liną do żyrandolu. - Powiedział Lucjusz.
Aurorzy unieśli krzesło wraz z Ikarem zaklęciem, następnie przywiązali krzesło do żyrandolu... Krzesło zaczęło dyndać w powietrzu, Ikar wisiał przywiązany do krzesła, głową w dół.
- Poczekamy, aż ten bydlak się ocknie... A wtedy z nim porozmawiamy, Hahaha. - Powiedział.
Spojrzał na Czarodziejkę.
- Jednak do czegoś się przydałyście, Hahahah! - Powiedział Lucjusz.
- Zmiatać. - Kiwnął głową. Kobiety wyszły z gabinetu. Lucjusz zaś rozsiadł się na kanapie... Obserwował wiszącego w powietrzu Ikara. Aurorzy stali przy drzwiach.

- Aaaa - krzyczał Arcan, spojrzał na wybiegającego Neclara i na stojącego przed nim Pariaha, deportował się do twierdzy Malacatha..
- Arcan!! - krzyknął Pariah

Namira szamotała się, Vincent przyciskał ją do ziemi, ale również wył z bólu, z powodu odciętego ramienia.
Cecilia szybko wyciągnęła rękę, przyciągnęła do siebie swoją Różdżkę leżącą nieopodal, na szafce. Wycelowała w leżących.
- Straże!!! - Krzyknęła ponownie. Po chwili, dwójka Strażników wbiegła do komnaty.
- Łapać ją! - Krzyknęła Cecilia, wskazując Namirę. Strażnicy podeszli do leżących, następnie odciągnęli Vincent'a od Namiry. Po chwili podeszli do Namiry, chwycili ją za obie ręce i postawili na równe nogi. Mocno ją trzymali.
Vincent przestał na chwilę wyć z bólu... Podbiegł do Cecilii, przytulił się do niej.
- Vincent... Ty... Żyjesz! - Powiedziała, ciesząc się...
- Cecilia... - Powiedział Vincent, nadal ją ściskając.
- Chciałam Cię ratować... Zostałeś tam sam... Nie wiedziałam, czy sobie poradzisz... Ale udało Ci się... JAkim cudem się tu znalazłeś? - Spytała.
- Cecilii... Lusterko... - Vincent wyjął zza pazuchy roztrzaskane lustereczko.
- Pamiętałeś... - Cecilia spojrzała na Vincent'a.
- Twoje ramię! Co oni Ci zrobili?! - Krzyknęła.
Vincent zakrył drugą ręką ramię.
- Nie martw się... Uzdrowię Cię... Usiądź. - Cecilia posadziła Vincent'a na łóżku, następnie spojrzała na trzymaną Namirę.
- Ty mu to zrobiłaś? - Spytała.

Namira przemilczała słowa Cecilli.
- To ona była podczas ataku na zamek - wtrącił się Ralof.

=====

- Lordzie... Wiemy gdzie jest Namira - odezwał się Miraak.
- Mówże! - odpowiedział Elf
- Została zabrana do zamku królowej Angeliki, gdzie przebywa również Cecillia.
- Cholera... Niedobrze. Bardzo niedobrze - stwierdził Lord.
- Sowa z wiadomością dotrze tam za dzień, może dwa. Musimy czekać - dodał.

Po chwili Lord dotarł do sali głównej. Usłyszał jęki Arcana.
- Arcan? - zdziwii się
- Postrzelili mi stopę przy zamku Angeliki... - powiedział, jęczał z bólu
- Cały czas mnie zawodzisz, Arcanie - rzekł Malacath.
- Dagon. Zajmij się nim - nakazał, Dagon podszedł i kucnął do leżącego czarodzieja.
- Jesteś Mrocznym Dziedzicem... A postępujesz czasami jak dziecko we mgle. Walka z tobą to jak zabranie dziecku lizaka.
- Daron zrobiłby z ciebie prawdziwego wojownika. Wydobył prawdziwą moc - dodał.
Dagon po chwili uleczył rany mężczyzny. Lord usiadł na tronie.

- Przynajmniej namierzylem Namire szybciej od was! Pariah mnie zaskoczył, nie spodziewalem sie go i zaatakował mnie.. - odparl Arcan
- Ppza tym, nie postepuje jak dziecko.. - dodał

- Skąd wiesz że Namira tam jest? Widziałeś ją? Faktycznie jest w zamku? - pytał Lord, domyślił się że Arcan nie będzie w stanie odpowiedzieć na to pytanie
- Działasz zbyt pochopnie. Przez twoje błędy wiedzą że jesteśmy na jej tropie.
- Odbijanie krainy z rąk Cecilli i Freda to żmudny proces. Potrzeba starannie dopracowanego planu. Samo zabijanie nie wystarczy, Arcanie.
- Ci buntownicy w chwili obecnej zagrażają nam bardziej niż ministerstwo.

=====

Tymczasem Neclar podbiegł do Pariaha.

Arcan westchnął. Udał sie do swojej komnaty, spojrzal tylko na Malacatha milcząc.
- Wiem ze tam była - powiedział sam do siebie

Pariah udal sie do głównej bramy, chcial wejść do środka zamku.

W tym samym czasie Meret i Tempus sporzadzali mape która pokazywalaby droge do twierdzy Malacatha. Dzieki wspomnieniom Mereta z potyczki z Lordem miesiąc temu mapa może być dokladna

- Pariahu, przyjacielu! Dobrze cię widzieć - powiedział Neclar.
- Straże. Dajcie mu wejść - rzekł.

=====

Do głównej sali wrócili również Talos i Auriel.
- Rozkaz wykonany Lordzie - powiedział Auriel.
- Gdzie ciała? - spytał
- Kultyści już się tym zajęli - odpowiedział.
- Jakieś rozkazy? - spytał Miraak
- Nie. Odpocznijcie w komnatach - powiedział oschło.
Legioniści rozeszli się. Elf również po chwili poszedł do swojej komnaty, by odpocząć w komorze hiperbarycznej.

Strażnicy spojrzeli na Neclara... Pierwszy raz w życiu widzieli Elfa.
- Eeem. - Powiedział Strażnik.
Po chwili do grupy podszedł Strażnik z wyższą rangą, kapitan.
- Kapitanie... Oni chcą wejść do zamku. - Powiedział Strażnik, wskazując Neclara i Pariaha.
Kapitan spojrzał na Neclara i Pariaha.
- Przecież to Król Magicznej Krainy... Mąż Królowej Cecilii. Wpuścić, natychmiast! - Krzyknął Kapitan. Strażnicy wpuścili Neclara i Pariaha.

=================
Ikar wisiał w powietrzu, przywiązany do krzesła, które było przywiązane do żyrandolu w gabinecie Ministra Magii już jakiś dłuższy czas. Lucjusz siedział wygodnie na kanapie, obserwując nieprzytomnego Ikara. Dwójka Aurorów cały czas stała obok kanapy.
- I... Co z nim? Będziemy tak czekać? - Spytał Auror.
Lucjusz westchnął, podniósł się z kanapy. Wyjął Różdżkę, wycelował w linę, którą krzesło było przywiązane do żyrandolu.
- Sectumsempra! - Cisnął zaklęciem, które przecięło liny. Ikar wraz z krzesłem spadł w dół. Drewniane krzesło roztrzaskało się, drzazgi i kawałki drewna powbijały się w skórę Ikara, zadając mu ogromny ból. Ręce i nogi nadal miał spętane linami.
- Posadźcie go przy ścianie. - Powiedział Lucjusz.
Aurorzy posadzili Ikara przy ścianie.
- Nadal się nie ocknął... - Powiedział Auror.
- Daj mu parę razy po gębie. - Powiedział Lucjusz, stojąc przed Ikarem.
Auror spojrzał na Lucjusza.
- Ale... To niezgodne z prawem i standardami Ministerstwa... - Powiedział Auror.
- Aurorzy tak nie postępują. - Dodał drugi.
- Sprzeciwiasz się?! - Krzyknął Lucjusz.
- Przecież jeszcze nie zaczął nawet odpowiadać na pytania... Możemy zastosować przemoc dopiero, gdy odmówi odpowiedzi na pytania. A na razie jest nieprzytomny... - Powiedział Auror.
==============

Cecilia spojrzała na trzymaną Namirę.
- Pani. Czy mamy ją stąd zabrać? - Spytał Strażnik.
- Zaczekajcie chwilę... - Powiedziała Cecilia, odwróciła się do Vincent'a.
- Vincencie... Dlaczego przybyłeś tutaj z Nią? - Spytała.
- Vincent... Zamknięty w więzieniu... Elfia przyszła i biła Vincent'a... Vincent nie pozwolił na bicie... Vincent oddał Elfiej... Vincent zaczął dusić... A potem chwycił Lusterko, bo przy więzieniu coraz więcej Elfich... I w dziwnych szatach i maskach... I taki duży, cały czarny, silniejszy od reszty... Vincent chciał uciekać, do Cecilia... - Mówił Vincent.
Cecilia wysłuchała go uważnie, następnie odwróciła się do Namiry.
- Skrzywdziłaś Vincent'a... Nie ujdzie Ci to na sucho. Nie zwykłam krzywdzić kobiet... W Krainie zawsze stawałam po ich stronie, broniłam ich i pomagałam. Broniłam ich praw... Chroniłam przed okrucieństwem mężczyzn. Ale Ty... Jesteś inna. Bezlitosna, niczym zaślepiony furią mężczyzna... - Mówiła Cecilia.
- Podążasz ślepo za Malacathem... Po co? - Spytała Cecilia.

Namira uśmiechnęła się lekko, parsknęła śmiechem.
- Jeszcze nic o nim nie wiecie. Ale my wiemy dużo o was.
- Uważasz że jesteś taka dobra? Przez lata zaniedbywałaś Daggerfall.
- Byłaś tam zaledwie raz, by odwiedzić Samira. Dziś już nie żyje, przez twoich ludzi.
- Nic o nas nie wiesz. Nigdy nie zrozumiesz o co walczymy, bo ty zawsze miałaś wszystko na kiwnięcie palcem.
- Ale to się niedługo zmieni, Królowo - uśmiechnęła się.

=====

Lord przebywał już w swojej komorze hiperbarycznej. Jak zawsze odpoczywał w ciszy i spokoju.