Serwery Minecraft

Hanako wraz z współpracownikami wracali do siedziby klanu. Obrady poszły absolutnie fatalnie.
,,Jeśli Satoru nie pojawi się tutaj w ciągu tygodnia, z naszej umowy nici"
Tak brzmiały słowa drugiej strony negocjacji:
- Jestem do niczego! - Wrzasnęła Hanako
Część z jej towarzyszy nawet się z tym zgadzała, lecz druga część próbowała ją jakoś pocieszyć
- To nie twoja wina, jego wymagania były poza twoją kontrolą
- Mówiłam! Mówiłam! Ludzie chcą Satoru! Gdyby tutaj był...
- Bo przyzwyczailiśmy ich oraz samych siebie do tego że rozwiąże wszystkie nasze problemy. Z czasem każdy z pewnością zwróci na ciebie większą uwagę!
Hanako popatrzyła się na koleżankę z mokrymi od łez oczami
- Głowa do góry Hanako, masz jeszcze mnóstwo czasu żeby się wykazać

Książe Pellar nie zamierzał tracić czasu. Wiedział że jeśli bedzie siedział bezczynnie tak jak jego ojciec to już niebawem królestwo czeka zagłada... Bolało go to że musiał się przeciwstawić woli ojca oraz jego decyzjom, ale nie miał innego wyjścia... Nie robił tego tylko dla siebie...Jeśli miał juz umrzeć... jeśli miałoby to nastapić, to wolał aby to się stało w walce.. z honorem... jak prawdziwy wojownik, a nie w zamku w swojej komnacie zaskoczony przez siły wroga w swoim łóżku... Wierzył w to że nie tylko on sam ma takie poglądy i generałowie dołączą do niego w walce...
Spodziewał sie, że Azzar będzie próbował go powstrzymać, ale on nie zamierzał się zatrzymywać... Czym prędzej ruszył do koszar powiadomić żołnierzy o swoich planach.... zamierzał sam zebrać swoją armię i ruszyć na wroga nim ten zapuka do ich drzwi....

Azzar był wściekły, że jego syn zignorował jego rozkaz. Zebrani na hali patrzyli w kompletnym milczeniu na króla. Byli zszokowani tym co sie stało... Wszystko wydarzyło sie bowiem bardzo szybko... Większość jednak z nich miało podobne poglądy do Księcia.. Jego słowa mocno przemówiły im do rozsądku.... tak samo Generałom i żołnierzom...
Król widząc że atmosfera coraz bardziej gęstnieje nakazał zamknąć obrady.. a swoim generałom nakazał zatrzymać księcia nim ten zbierze armie i ruszy na wroga.. Generałowie pokłonili sie przed królem i wyszli z sali, jednak król nie miał pojęcia, że Ci nie tylko nie wykonują jego rozkazu, ale już niebawem sami dołączą do księcia zasilając jego armię... Azzar nie miał świadomości, że jego syn zyskał właśnie dużo większe poparcie wśród ludu od niego samego... Ludzie nie zamierzali uciekać przed wrogiem... nie zamierzali pozwalać na kolejne ofiary śmiertelne... Zamierzali stanąć do walki w obronie swojej ojczyzny....


Księżniczka natomiast po tym jak się ubrała oraz zjadła śniadanie, postanowiła udać się na spotkanie ze swoim ojcem... Nie miała świadomości o wydarzeniach które przed chwilą miały miejsca. Nie wiedziała o buncie swojego brata oraz wściekłości króla... Wolnym krokiem udała się w kierunku drzwi do hali tronowej.. Na chwile sie jednak zatrzymała ponieważ dostrzegła wychodzących z niej tłumie ludzi... Rozpoznała, że byli to arystokraci i generałowie którzy często gromadzili sie na spotkaniach zwoływanych przez króla... Szybko zauważyła jednak ze ich nastroje sa dziś grobowe... Ich twarze były zszokowane... pełne niepewności i strachu.. Księżniczka przypuszczała, że coś musiało sie stać... Jej humor pozostawał jednak bez zmian... Była w pogodnym nastroju, nawet pomimo tego że prawdopodobnie inni właśnie przeżywali horror.... Poczekała cierpliwie aż wszyscy wyjdą z sali a następnie podeszła do drzwi i lekko zapukała...


Walki na arenie trwały w najlepsze... Wśród walczących zaczęli się wyłaniać pierwsi zwycięzcy..
- Sir... Wychodzi na to, że teraz twoja kolej - rzekł gwardzista podając Nihilowi miecz.
- Mhm.. w rzeczy samej... - odparł zadowolony Nihil łapiąc ostrze w ręke. - Pora na zabawę...
Nieumarli zaczęli gwizdać i huczeć.. Dostrzegli że ich Dowódca wchodzi właśnie na arenę a jego szkarłatna peleryna powiewa na wietrze...
- Nihil! Vegha! Nihil! Vegha! Nihil! Vegha! - krzyczeli Nieumarli na trybunach a ich głos roznosił sie echem.
Nihil słysząc doping rozłożył ręce w stronę trybun.
- HUUUUUU! HUUUUUUU! - zionęli potężnie nieumarli
Nihil zaśmiał się pod nosem i obrócił swoim mieczem w dłoni. Atmosfera była wspaniała.. był w swoim żywiole... Ogień walki... ogromne emocje... adrenalina.... To było to czego pragnął najbardziej... Nihil był gotowy do rozpoczęcia pierwszego pojedynku...

Isabella natomiast po chwili wstała od stołu... zaraz po niej Lorenzo... momentalnie komendant i wszyscy wojownicy siedzący przy ogromnym stole również wstali...
- Ta wizyta sprawiła mi dużą radość i dumę... trenujcie i rośnijcie w siłę... - powiedziała Isabella.
- Dziękujemy Cesarzowo... nie zawiedziemy cię... różnorodne treningi odbywają się dniem i nocą... wszystkie twoje istoty trenowane są w boju, strategii, inteligencji i sprycie... Legiony rozrastają się z dnia na dzień... - odparł komendant.
- Doskonale... - odpowiedziała Isabella, a po chwili kiwnęła głową...
Momentalnie wszyscy wojownicy ukłonili się przed Isabellą i Lorenzo.
- HUUU! Niech żyje Cesarzowa! - ryknęli głośno.
Isabella wraz z Lorenzo ruszyli w kierunku wyjścia a po chwili opuścili koszary...
Isabella rozejrzała się po ulicy Lionhead, a po chwili teleportowała siebie i Lorenzo na pobliską pustynię...
- Pustynia? Po co... - rzekł Lorenzo widząc w jakim położeniu się znaleźli.
Isabella westchnęła.
- Czyżby ten punkt naszej wspólnej wycieczki nie przypadł ci do gustu? Byliśmy już w Świątyni, w Lionhead, w koszarach... doświadczamy różnorodnych rzeczy... teraz przybyliśmy na moment na pustynię... - powiedziała Isabella.
- Pustynia bowiem jest wielka... wspaniała... nieokiełznana... jest ciszą i spokojem, wędrówką i odpoczynkiem... - dodała Isabella a po chwili kucnęła i chwyciła w dłoń nieco piasku, a po chwili go wypuściła a ten porwany został przez wiatr...
Lorenzo rozejrzał się dookoła i westchnął lekko.

Mężczyzna w Turbanie kroczył pustynią... wraz ze swoimi dwoma wielbłądami a także z drewnianym kijem w dłoni... w tym momencie aż przystanął... przed sobą bowiem ujrzał samą Isabellę Carraboth Bal i księcia Lorenzo...



Tymczasem Drakkan po pobycie na plaży wrócił do swojego domu który miał w Arkham... oczywiście jego kwatera nie była tak ogromnych rozmiarów jak rezydencja Wielkiego Wezyra Ibrahima w Arkham a co dopiero jak rezydencja samej Isabelli Carraboth w Arkham - te dwie rezydencje robiły kolosalne wrażenie i były bardzo bogate... dom Drakkana jednak był zwyczajny, niezbyt duży... sam Drakkan bowiem nie potrzebował wiele... bardzo dużo swoich lat spędził w koszarach na morderczych treningach i nie potrzebował żadnych luksusów... w swoim domu miał wszystko co było mu potrzebne...
W tym momencie przebrał się już w swoje czarne Cesarskie Uzbrojenie Wezyra i otworzył pewną skrzynię... wyjął z niej czarny topór który był wykreowany z potężnych materiałów a także czarny sztylet... topór zawiesił z tyłu na plecach a sztylet przypiął do pasa... zerknął na zegarek... wiedział że ma jeszcze dużo czasu... po chwili przykucnął do skrzyni i wyjął z niej mocny i twardy sznur... zaczął go zwijać w dłoni...


Szalony Kapelusznik natomiast chodził nieco nabuzowany...
- Isabello... nie ma cię w Arkham... nie mogę cię wyczuć... gdzież ty jesteś... - mówił chodząc w kółko... był w tym momencie w swojej rezydencji i trzymał w rękach biografię Cesarzowej Isabelli Carraboth Bal jego pióra a także swój zegarek kieszonkowy... tupał niespokojnie prawą nogą...



Zakira i Thant zakończyli swój pojedynek kilka chwil temu...
- No i co teraz?! Nie uznaję remisów... - syknął Thant.
Siael jedynie kiwnął głową patrząc na dwójkę Wezyrów...
- Ja też nie uznaję... ale dzisiaj miałeś duże szczęście... - odparła Zakira zerkając w twarz Thanta.
Thant zachichotał głośno.
- Czyli co... z buziaka nici? - spytał po chwili i kopnął w podłogę.
- Nici... - odparła Zakira.
Thant pokiwał głową i wrócił zdenerwowany do sali głównej Wielkiej Twierdzy Wezyrów...
Zakira natomiast spojrzała na Siaela.
- Siaelu... dobrze cię widzieć... dawno cię nie widziałam.. - powiedziała wolno - Jak sytuacja w twoim rejonie?
- Wszystko prosperuje idealnie... żadnych problemów... doskonale wykonuję swoje obowiązki... co jakiś czas przekazuję także wszelkie informacje Nihilowi, wspaniałemu dowódcy nieumarłych którego to tereny znajdują się w pobliżu mojej twierdzy... - rzekł Siael.
Zakira aż zamyśliła się na chwilę po jego słowach... zaczęła rozmyślać o nieumarłych... bardzo ich ceniła i szanowała... mocno ich podziwiała i uznawała... a sam Nihil... cóż... nie znała go dobrze, jednak słyszała o nim sporo... jego ogromna siła i odwaga mocno ją ekscytowały... bardzo chciałaby go lepiej poznać...
- Byłam na Abregado tylko raz... tereny nieumarłych są doprawdy wspaniałe... - powiedziała Wampirzyca.
- Zgadza się... mają tam również wiele ciekawych rozrywek... a ich arena robi kolosalne wrażenie... - odparł Siael.
Zakira ponownie zamyśliła się i oblizała lekko usta...
- Mhm... cóż... będę wracała do siebie Siaelu... - powiedziała dosyć słodkim tonem.
- Co? Tak szybko? Chcesz mnie zostawić tutaj samego z tym wariatem? - spytał Siael.
Zakira zachichotała lekko.
- Wybacz Siaelu... obowiązki! - odparła kłamiąc... mocno bowiem podekscytowała się na myśl o nieumarłych... zamierzała w tym momencie się tam udać...
- Rozumiem... bywaj w takim razie Zakiro... powodzenia - rzekł rycerz.
Wampirzyca kiwnęła głową, a po chwili teleportowała się... jednak nie do swojej twierdzy do której powinna się udać, a prosto do portu w Dohl De Lokke... pojawiła się tutaj niespodziewanie... jej moce teleportacji były bardzo silne co sprawiło że mogła się tutaj teleportować... nie każdy dysponował tak silną mocą teleportacji, jednak Zakira tak... momentalnie rozejrzała się dookoła... chciała żeby ktoś do niej podszedł aby mogła wypytać o samego Nihila... na tym jej zależało.. oblizała lekko usta...



Vanessa natomiast przebywała w swojej rezydencji w Pont Vanis... odliczała godziny... niebawem bowiem jej okręt Absolute Abyssus miał wypłynąć z portu Pont Vanis... nie mogła się doczekać kolejnej podróży...

Sisyphus kiwnął głową...
- Wyruszam do swojej kwatery bracia, a w ciągu kilku godzin wyruszę i pozostawię nasze tereny w rękach Azazlefa... - rzekł mrocznym tonem, a po chwili odszedł do kwatery zostawiając bractwo tutaj na ulicy gdzie aktualnie stali.. Callisto także tutaj została

Ibrahim spojrzał prosto w twarz Entomy uważnie słuchając tego co mówi... ucieszył się na słowa o obrazku, nie zamierzał go bowiem oddawać... jest jego skarbem...
- Zakochałem...? - powtórzył nieco łamanym i dziwnym tonem... westchnął mocno, był mocno zaszokowany... nie wiedział czemu ten obrazek wprawiał go w takie emocje...
- Entomo... moje uczucia... nie mogłem tego pojąć... to wszystko wydawało mi się dziwne... ale ty chyba w tym momencie mi to rozjaśniłaś... - mówił, a jego bicie serca wyraźnie przyspieszyło... był kompletnie zaszokowany...

Gojo szybko zgarnął wypłatę za pokonanego potwora i wraz z uczniem teleportował się spowrotem do rezydencji.
Fushiguro nadal był w szoku.
- No dobra, lekcja w terenie wykonana. Teraz się ze mną posparujesz - Powiedział Satoru
- C... Co? - Zapytał zaskoczony, jednak nim zdążył załapać co się dzieje, w jego stronę leciał już lekki cios, który w ostatniej chwili zasłonił
- Orientuj się, o każdej porze dnia, przeciwnik nie da ci ostrzeżenia - Mówił mistrz wyprowadzając bardzo lekkie uderzenia aby nie skrzywdzić ucznia
- Cz... Czekaj chwilę! - Megumi ledwo blokował te wszystkie ataki

Żniwiarz cały czas był w drodze do Volturus które było jego kolejnym przystankiem... Na miejsce miał dotrzeć wieczorem..


Kilku uzbrojonych nieumarłych dostrzegło dziwną kobietę na ulicy. Nie wyglądała normalnie jak zwykła ludzka kobieta... Byli tego pewni..
- Kto to jest? - zapytał jeden z nieumarłych
Drugi z nieumarłych zmrużył lekko wzrok i wzruszył ramionami.
- Nie wiem ale ma mocną aurę magiczną... Moze powinniśmy poinformować Dowódcę...
Żołnierze stali tak przez chwile, nie do końca wiedzieli co zrobić, w szczególności, że Nihil był teraz Thir La Mana.. Popatrzyli na siebie nawzajem po czym oboje ruszyli w stronę kobiety.


Entoma pokręciła głową po czym z jej rękawa wyłonił się wielki wij - żywe stworzenie które kontrolowała ( i który służył jej za żywy bicz) i w mniej niz sekundę oplótł się on wokół Ibrahima zaciskając się dookoła jego ciała jak boa dusiciel uniemożliwiając mu jakiekolwiek ruch. Chwile potem Entoma uniosła samym gestem rękawa Ibrahima kilka metrów nad ziemię. Wielki Wezyr był zaskoczony... został kompletnie unieruchomiony. Pokojówka spoglądała w milczeniu przez chwile na twarz wezyra.
- Posłuchaj mnie bardzo uważnie... Powiem to bowiem tylko raz.... - powiedziała donośnym tonem - Dla własnego dobra, radzę Ci odkochać się w niej najszybciej jak tylko zdołasz... Nim bedzie za późno... Gdybys był zwykłym ludzkim pomiotem to bym Cie już dawno zabiła za takie myśli, ale z racji iż jesteś ważną personą i wiernie służysz Isabelli to potraktuj to jako ostrzeżenie i dobrą radę... Naberal nie jest człowiekiem tak jak ty... jest moją najstarszą siostrą i prawą ręką Najwyższego... Nie masz pojęcia w co sie mieszasz i jakie moga być tego konsekwencje... Fakt.. prawdą jest, że jest ona niezwykle atrakcyjna i jestem w stanie to zrozumieć dlaczego Ci się ona tak bardzo podoba... Ale każdy powinien znać swoje miejsce...
Po tych słowach wij puścił Ibrahima, a ten z powrotem upadł na ziemię. Wezyr widział jak robal zwija się z powrotem do rękawa pokojówki.
- Nie myslisz logicznie Ibrahimie... Dałeś się ponieść uczuciom... Zapomnij o Naberal, bowiem ta jest poza twoim zasięgiem... Zapomnij o niej dla własnego dobra... - dodała już spokojniejszym, ale wciąż w pełni poważnym tonem.

Megumi zrobił przewrót w powietrzu i wylądował na szczycie fontanny, lecz Satoru był tam szybciej niż on.
Chłopakowi udało się jednak w ostatniej chwili odbić od kopnięcia mistrza:
- Nieźle młody! - Krzyknął Gojo, nie dając mu chwili wytchnienia
Uczeń przyzwał Nue, po czym zeskoczył na dach, uciekając i myśląc nad strategią. Satoru nie używał w tym momencie żadnej ze swoich umiejętności, nawet nieskończoności. W dodatku miał opaskę na oczach. Mimo to Megumi nie miał z nim żadnych szans. W jego głowie pojawiła się perspektywa porażki, którą nagle szybko wyrzucił z siebie:
- PIEPRZYĆ TO! - Krzyknął, po czym przyzwał psy i ruszył na Gojo z szaleńczym uśmiechem - WYGRAM Z TOBĄ!
Satoru bardzo się ucieszył. Wyglądało na to że Megumi w końcu przełamał swoje granice i nareszcie bez żadnych wymówek postanowił dać z siebie wszystko.
Natychmiast doskoczył i wyprowadził lekki cios w brzuch, jednak Fushiguro zamiast uciekać, postanowił spróbować oddać. Cios niestety nie trafił, lecz styl walki chłopaka był zdecydowanie bardziej odważny
- Szybciej Megumi! - Krzyczał Gojo rozkręcając tempo - Musisz być szybszy! Wyobraź to sobie! Jak miażdżysz przeciwnika! Pozwól się temu ponieść - Gojo nacierał a Megumi bronił się i szukał luki. Oboje mieli na twarzy szaleńczy uśmiech

Król Azzar który pozostał sam ze swoim doradcą w sali tronowej, usłyszał pukanie do drzwi. Nie był z tego powodu zadowolony.. Podniósł wzrok i zmarszczył brwi spoglądajac na drzwi.
- Obrady zostały skończone... Rozkazałem odejść... - rzekł poważnym tonem Azzar
W tej jednak chwili drzwi otworzyły się a Król ujrzał w nich swoją córkę. Jego gniew szybko zniknął z twarzy. Był lekko zaskoczony jej przybyciem jednak szybko przypomniał sobie że przecież miał się z nią zobaczyć z samego rana...
- Tato? Czy wszystko w porządku? - zapytała z uśmiechem na ustach Księżniczka podchodząc wolno pod tron Azzara
- Yunna... - rzekł wolno Azzar - Tak... po prostu dziś na obradach były poruszane dosyć trudne tematy.... Nie każdemu trafiły w gusta... Większość nie była zadowolona...
- Mhmm.. Rozumiem... A gdzie sie podział Pellar? - zapytała mrużąc lekko oczy, uśmiech nie znikał z jej ust.
Azzar chrząknął lekko. Nie do końca wiedział co powiedzieć... W końcu co powiedzieć w takiej sytuacji? Że jej brat sie zbuntował woli ojca i ruszył zbierać armię do walki z wrogiem? Nie... Nie byłby w stanie tego powiedzieć.. Nie przeszłoby mu to przez usta..
- Twój brat... udał sie do miasta... Jestem pewny że niebawem wróci.. - odparł Azzar
Księżniczka Yunna przez chwile spoglądała jeszcze swoim przenikliwym wzrokiem na Azzara po czym odwróciła wzrok w inną stronę.
- Mhmm... Skoro tak mówisz... - odparła.
Azzar lekko zaskoczyły słowa jego córki. Być może mu sie wydawało ale wyglądało to tak jakby dobrze wiedziała co jest na rzeczy i co sie aktualnie dzieje... Nie miał pojęcia czy to była tylko jego intuicja... ale Yunna pomimo bycia uprzejmą i niezwykle inteligentną dziewczyną miała pewne momenty w których Azzar zaczynał mieć co do niej dziwne wątpliwości... moze to oznaka jej dojrzałości? Moze z wiekiem stała sie bardziej poważna i spostrzegawcza.... kto wie... Ona sama miała 22 lata i sama mogła decydować o swoim losie... W oczach króla jednak była wciąż jego perełką... jego najdroższą, najpiękniejszą a zarazem jedyną córką jaką posiadał... Jego ukochanym dzieckiem...
Yunna dodatkowo posiadała w sobie niezwykły talent magiczny co było dla Azzara szokiem gdy się tego dowiedział... W końcu ani on ani jego zona Meldora nie posiadali umiejętności magicznych.. Ich dzieci jednak były niezwykle zdolne i w wielu aspektach mądrzejsze od swoich rodziców... Sam Azzar jednak tego nie dostrzegał...
- Wielka szkoda, że sie minęliśmy... - dodała Yunna i westchnęła lekko - Chciałam z nim porozmawiać na osobności... Coz... w takim razie poczekam aż wróci...

KSIĘŻNICZKA YUNNA:




Tymczasem książe Pellar dotarł do koszar w których zgromadzeni byli żołnierze. Nagłe przybycie księcia i to bez żadnej ochrony i gwardii kompletnie zaskoczyło wojowników. Pellar wkroczył bowiem kompletnie niespodziewanie gdy większość zołnierzy były w trakcie treningów.. Wszyscy jednak gdy go dostrzegli przegrupowali się i pokłonili sie przed jego obliczem.
- Książe.. Wybacz nasze nieprzygotowanie... Nie spodziewalismy sie tak nagłej wizyty.. - powiedział jeden z dowódców.
Pellar jedynie machnał ręką i popatrzył po twarzach zołnierzy.
- Nic nie szkodzi... Nie mieliście prawa wiedzieć... To normalne... - odparł Pellar
- Em... Czym zawdzięczamy tę nagłą wizytę książę? Czy coś sie stało?
Pellar popatrzył na dowódca i pokiwał szybko głową.
- Żebys wiedział... i to dużo... - odparł książe i szybko wskoczył na drewniany podest. który stał obok. - Chcę abyście mnie wysłuchali przez chwilę... Nie wiem jak dużo słyszeliście na temat tego co sie dzieje aktualnie w Morgun i Kolrim... nie wiem czy Król Azzar wydał wam rozkazy aby zachowac w tym temacie milczenie, ale aktualnie sytuacja jest bardzo dynamiczna... I czas nie gra na naszą korzyść...
Żołnierze pokiwali głowami i podnieśli twarzy patrzac na Księcia który zaczął przedstawiać im sytuacje... W miare upływu czasu, wyjaśnień księcia oraz jego planów dotyczących walki z nadciągającym wrogiem coraz to więcej żołnierzy zaczeło się zgadzać i podzielać jego zdanie. Nawet dowódcy w koszarach którzy do tej pory wykonywali rozkazy tylko i wyłącznie Króla, przyznali ksieciu racje w tym zakresie...
Prawdą było w końcu, że gdy wróg jest u bram to trzeba chwycić za broń i stanąć do walki w obronie swojego domu.. swojej rodziny.. swojej ojczyzny.. Nie mozna pozwolić aby napastnik zniszczył całe królestwo bez jakiegokolwiek oporu... Polityka króla w tym zakresie były mizerna... wyglądało to tak jakby Azzar juz się poddał... Książe jednak pragnął inaczej... Chciał wybudzić zatrwożone serca i zachęcić ludzi do obrony... Nie zależnie od tego czy na końcu tej ścieżki czekała nieuchronna śmierć, o przyszłość trzeba było walczyć...

Altara sypała się kawałek po kawałku... Siły Ignathira zdążyły splądrować już znaczną część terenu Królestw i to w zaledwie jeden dzień od rozpoczęcia inwazji... Ludzie którzy zginęli w Kolrim skończyli tak samo jak ofiary z Morgun... ich ciała zostały przemienione w nieumarłych posłusznych woli Najwyższego Overlorda. Wsie i miasteczka upadały jeden za drugim... Wojsko nie było w stanie powstrzymać naporu Nieumarłych których armia liczyła teraz już grubo ponad 100 000 jednostek.
Aktualnie ani Gargantua ani Shizzu nie musieli interweniować aby wspomagać ofensywę... Sama armia upadłych była wystarczająca... Ludzie gineli jeden za drugim i poprzez zarazę zmienili się w kolejne jednostki w szeregach upadłych.
Ignathir jedyne co robił przez ten cały czas to obserwował... Cała ta kampania była dla niego niezwykle przyjemną rozrywką. Wiedział tez, że niebawem dojdzie ona do punktu kulminacyjnego...
Ostatnim przystankiem przed stolicą Altary była Forteca Ceedy. Ignathir miał pewne przewidywania co do tego miejsca... w końcu miejsce to było bowiem ostatnią możliwą linią obrony wojsk Azzara... Arcymag liczył na to, że król spełni jego oczekiwania nim ten bedzie zmuszony odwiedzić go osobiście... że podejmie sie walki po raz ostatni nim ten bedzie musiał sie go ostatecznie pozbyć... Zgodnie z planem... Wszystko bowiem szło zgodnie z planem Ignathira..

Ptolemy kroczył wolno ze złączonymi za plecami rękami wzdłuż kamiennej ścieżki i obserwował w milczeniu czerwony nieboskłon. Naberal natomiast szła obok niego spoglądając prosto przed siebie.
- Jestem pewna, że twoja fizyczna słabość i znikome doświadczenie bojowe nie było jedynym powodem dla którego lord Ignathir Cię wysłał z powrotem... Było coś jeszcze....Czy sie mylę? - zapytała nagle Naberal
Ptolemy lekko zaskoczony jej pytaniem rzucił na nią swoje spojrzenie.
- Wysłał Cię bo chciał sie upewnić, że nie robię nic bez jego zgody... - dodała po chwili pokojówka i zamknęła na chwilę oczy.
- Mhmm... Opowiadał mi że masz tendencje do przepracowywania się i wielogodzinnych treningów... - rzekł Ptolemy i pokiwał wolno głową - Martwi się... to zrozumiałe... Nie chce abyś przesadzała, temu też zamierza wysłać Cię na urlop...
- Wciąż nie wierze w to że to jego jedyna motywacja... - odparła cichym tonem Naberal
- Sugerujesz, że lord Ignathir ma jakiś większy plan? - zapytał lekko zaskoczony Ptolemy
Naberal w tej chwili wolno otworzyła oczy.
- Tak przypuszczam.... Aczkolwiek moje rozumowanie może być błędne... - powiedziała pokojówka
Ptolemy zastanowił sie nad słowami Naberal. Pokojówka mogła miec racje... Czyżby on przeoczył ten drobiazg? Czyżby lord Ignathir planował coś większego więc wysyła Naberal do Magicznego Wymiaru? Cięzko było powiedzieć...Ptolemy nie był w stanie rozgryźć umysłu arcymaga... Jego stwórca i Pan cały czas go zaskakiwał swoimi pomysłami i niestandardowymi taktykami...
- Niezależnie od tego co się wydarzy, jestem gotowa to zaakceptowac... - dodała po chwili Naberal i westchnęła lekko. - Postaram sie wykorzystać ten czas najlepiej jak potrafię...
Ptolemy zaśmiał sie lekko.
- Moze poznasz kogoś ciekawego na swoim urlopie? Jestem pewny ze Lupus i Entoma nawiązały jakieś znajomosci... - rzekł Ptolemy
Naberal parsknęła lekko pod nosem.
- Jeśli chodzi o Lupus to jestem pewna, że to prawda... Rozmawiałam z Entomą.. - powiedziała spokojnym tonem Naberal - Nawiązywanie kontaktów z innymi nigdy nie było dla niej problemem, więc teraz radzi sobie znakomicie...
- Mhmm... - jęknął Ptolemy zgadzając się ze słowami pokojówki. - A jak jest to w twoim wypadku? Myslisz że sobie poradzisz w nowym otoczeniu i towarzystwie? Bedziesz potrafiła się dostosować do nowego środowiska?
Naberal przez chwile zamilkła. Na jej twarzy nie pojawił sie jednak żaden grymas zwątpienia czy niepokoju. Przynajmniej Ptolemy nie był w stanie nic wyczytać z jej twarzy... Doprawdy podziwiał jej stoicyzm i opanowanie...
- Na tę chwile nie jestem w stanie odpowiedzieć na te pytania... - odparła poważnym tonem Naberal - Zrobię jednak co w mojej mocy aby lord Ignathir był zadowolony... To jest najważniejsze...
Ptolemy słysząc te słowa pokiwał wolno głową po czym odwrócił wzrok z powrotem patrząc na czerwony nieboskłon.

Zakira dostrzegła kroczących żołnierzy... kiwnęła głową gdyż na tym jej zależało... zrobiła dwa zgrabne kroki do przodu aby się do nich zbliżyć.
- Żołnierze... witajcie... - rzekła powoli i uśmiechnęła się lekko, mogli dostrzec jej małe wampirze kły.




Ibrahim mocno zaszokował się widząc wij Entomy... bardziej jednak ważne były jej słowa...
- Entomo... nie wiem dlaczego, ale nie mogę zrobić tego o co prosisz... - odparł dziwnym tonem głosu