Serwery Minecraft

Od całej sytuacji z markizem minęło kilkanaście minut. Atmosfera na sali wróciła do normy. Wszyscy wydawali się zapomnieć o tym co się wydarzyło przed chwilą. Teraz jednak spotkanie nabrało charakteru takiego, jakiego powinno obrać od samego początku. Azzar i Pellar wspólnie wysłuchiwali oświadczeń generałów i stanie armii oraz ilości aktywnych jednostek w określonych miastach i regionach. Król wiedział że jeżeli chce rozpocząć walkę z wrogiem potrzebuje dużej ilości żołnierzy, dlatego też te informacje były niezwykle istotne. Same dane nie były jednak pocieszające...
Nagle rozmowy zostały przerwane przez gwałtowne otwarcie drzwi. Wzrok wszystkich zebranych skierował się na koniec korytarza. Był to posłaniec który dysząc i sapiąc ruszył ku obliczu króla
- Mój Panie! - jęknął zatrwożonym tonem.
W tej chwili jednak zatrzymali go dwaj gwardziści. Azzar kazał im jednak odstąpić.
- Co sie dzieje? - zapytał Król
- Przynoszę najnowsze wieści... - rzekł cięzko oddychajac
- Mów... - rzekł Król.
- Mój Królu... Kolrim zostało zniszczone.... armia upadłych zniszczyła kilkanaście miasteczek i wsi... Teraz zmierzają w kierunku stolicy...
Wszyscy na sali zdębieli kompletnie zszokowani tymi wiadomosciami. Azzar cały pobladł.. Pellarowi wydawało sie ze się przesłyszał.
- Co takiego? O czym ty mówisz? - zapytał książę a nastepnie skierował swój wzrok na Króla. Początkowo książe myślał ze to jakiś nieśmieszny żart bowiem nic nie słyszał o tym od swojego ojca, jednak teraz widząc jego blada twarz zrozumiał że to jest prawda. Wszyscy zaczeli szeptać miedzy soba.. na hali zrobiło sie głośno.
Król siedział jednak jak sparaliżowany. Pierw Morgun.. teraz Kolrim... wróg nie zaprzestawał i cały czas zbliżał sie do stolicy... Wieści te były tragiczne a król nie był w stanie wypowiedzieć choćby jednego słowa...Od jego szczegółowej rozmowy z czarodziejami miał świadomosć jak potęzny jest przeciwnik... jak szybko masakruje jego zołnierzy i sieję destrukcje...
- Mój Panie.... - powiedział nagle posłaniec oczekując jakiejś odpowiedzi ze strony Króla jednak tej nie było...

Chaos i harmider trwał jeszcze przez kilka minut. Jeszcze chwilę temu Król miał był przekonany że być moze zdoła powstrzymać wroga.. Teraz jednak słysząc te wieści, jego obawy jedynie jeszcze bardziej się powiększyły. Jego wiara i nadzieja zaczeły sie wahać... Kolejny miasto.. kolejne potężne i gęsto zamieszkane miasto zostało zmiecione z powierzchni ziemi. Kolejne tysiące ofiar....kolejne tysiące zabitych... Azzar złapał się za głowę. Poczuł ogromny ból głowy... Nie był juz tak pełny wigoru jak kiedyś... był już bardzo stary.. a stres wywoływany przez to co sie dzieje jeszcze bardziej go wykańczał...
- Cisza! - krzyknął ni stąd ni zowąd donośny, męski głos.
Król wolno podniósł swój wzrok.. Jak wielkie było jego zdziwienie gdy dostrzegł swojego syna który postanowił przejąć inicjatywą. Jego usta aż się otworzyły...
- Cisza! - powtórzył książę podnosząc rękę w górę , jego wyraz twarzy był srogi i bardzo poważny. Natychmiastowo wszyscy arystokraci, duchowni i generałowi ucichli i skupili swój wzrok na księciu Pellarze
- Zdaje sobie sprawę z tego, że te nagłe wiadomości są dla was szokujące... ale zachowajcie spokój i trzeźwe myslenie... To nie czas na panikę... Stoicie przed obliczem Króla... - rzekł Książę
Azzar odetchnął głeboko i rzucił spojrzenie na swoich ludzi. Po ich twarzach był w stanie wywnioskować że są zaniepokojeni.
- Wcześniej słyszałem juz pewne plotki o upadku Morgun... - mówił ksiąze kierując swój wzrok na Azzara - Słyszałem też z kim sie mierzymy... a właściwie to z czym... Zagrożenie jest więc ogromne...
Azzar po raz kolejny był zszokowany... Nie miał pojęcia skad jego syn dowiedział się o tym co sie stało w Morgun i kto je zaatakował.. Te informacje były znane tylko kilku osobom... Były wiec tylko dwa rozwiązania... Albo któryś z generałów przekazał informacje ksieciu, albo on sam podsłuchiwał jego rozmowy...
- Ojcze... Proszę Cię o pozwolenie... - rzekł nagle Pellar stajac przed Królem - Wezmę armię królewską... dziesięć tysięcy żołnierzy... stanę do walki i zlikwiduję wroga... osobiscie...
- Nie ma nawet takiej opcji... - odparł po chwili Azzara wstajac z tronu - Zapomnij! Nie bedę ryzykował życia twojego i moich żołnierzy...
Pellar syknął gniewnie pod nosem.
- Ojcze... ukrywałeś prawdę przed mną... zapewne matce też nic nie powiedziałeś... Zrozum że jesli nie staniemy do walki to królestwo upadnie... Armia nieumarłych już nadciąga na stolice... Dotrą tu niebawem pod mury stolicy... Wtedy bedzie już za późno... Naprawdę chcesz poświęcić wszystkie inne miasta i wsie? Naprawdę chcesz pozwolić na śmierć kolejnych osób? Nie dość już zginęło? Trzeba odpowiedzieć.. zwalczyć ogień ogniem...
- Nie rozumiesz.. dla nich zabicie setki żołnierzy nie jest żadnym problemem... jakie niby ty masz z nimi szanse?
- Zaufaj mi... Mam plan...Wiem co robię... - rzekł książę Pellar poważnym tonem.
Azzar zmrużył oczy patrząc na swojego syna. Widział w nim ogromną determinację i pewność siebie... Ale to mu nie wystarczało.. Był pewny że w walce z tym ogromnym golemem oraz tą uzbrojoną kobietą czekałaby go pewna śmierć... Nie mógł na to pozwolić... Nie mógł na to wyrazić zgody...
- Daj mi szansę... - dodał książe i pokłonił sie przed królem. - Wiesz dobrze że nikt inny nie ma większych szans niz ja... nawet jeżeli są to niewielkie szanse na zwycięstwo... Chcę spróbować... dla królestwa... dla ciebie i całej rodziny...
Azzar ponownie złapał sie za głowę.
- Nie... nie.. nie... Pellar.... To jest samobójstwo.... Nie rozumiesz... jesteś nastepca tronu.. jesli zginiesz... nie będzie nikogo na to stanowisko....
- Nie Ojcze... niebawem to nie bedzie królestwa, za które można zginąć... - odparł Pellar poważnym tonem - Jeżeli nie pójdę to nie bedzie królestwa którym bym mógł władać... Wróg zniszczy wszystko... zabije wszystkich... Nie zamierzam tego tolerować...
Po tych słowach książę wstał na równe nogi i ruszył ku wyjściu.
- Pellar! Dokad idziesz!? Wracaj tu natychmiast! - krzyknął Król na całe gardło podnosząc sie z tronu. - Zakazuje Ci! STRAŻE! Zatrzymajcie go! Zatrzymajcie go natychmiast!
Natychmiast gwardziści zagrodzili drogę księciu, ten jednak dobył swój miecz i na oczach Azzara poskładał gwardzistów w kilka sekund tak, że obaj wylądowali na ziemi. Gdy Ci leżeli już bezbronni na ziemi, Pellar kątem oka spojrzał jeszcze raz na swojego ojca przepełnionego wściekłością na niego, a następnie bez słowa otworzył wrota i wybiegł szybko z zamku.
- PELLAR!! - ryknął na całe gardło Król... Jednak nie otrzymał żadnego odzewu...

==============================================================

Tymczasem arena w Thir La Mana wypełniła sie po brzegi nieumarłymi chętnymi do oglądania walk na arenie które miały sie właśnie rozpocząć. Huki i wiwaty ciagnęły się na kilometry. Pierwsi gladiatorzy weszli na arenę i rozpoczeli duele... walczyli mieczami, toporami, włóczniami... a wszystko to ku uciecze tłumu..
Nihil na razie obserwował jeszcze całe to widowisko stojąc obok wejścia na arenę wraz ze swoimi gwardzistami. Wsłuchiwał się w huk nieumarłych na widowni...
- Pięknie... po prostu pięknie... jak za starych dobrych czasów... - rzekł Nihil krzyżując ręce obserwując zaciekle walczących nieumarłych wojowników.
- Mój Panie... zamierzasz po raz kolejny sięgnąć po tytuł mistrza? - zapytał gwardzista.
- Mhmm. To kusząca propozycja.. Miałem na początku powalczyć tylko dla własnej rozrywki... ale... w sumie mogę tez i na serio... - odparł Nihil i zaśmiał sie pod nosem.

==============================================================

Lupus cały czas leżała na plaży odpoczywając i sie relaksując... Teraz gdy Drakkan odszedł po raz kolejny znalazła sie w centrum zainteresowania... Jej ciało oraz figura była obiektem westchnień wśród mężczyzn... Ona jednak teraz już to kompletnie ignorowała... leżąc wygodnie na brzuchu opalała się w Słońcu i przez ciemne okulary przeciwsłoneczne obserwowała fale uderzając o piaszczysty brzeg... Nic więcej ją nie interesowało... Przynajmniej nie w tym momencie..


==============================================================

Ibrahim wysłuchał słów Entomy... jednak gdy stanęli pod dużą rzeźbą Wielki Wezyr wpatrywał się jedynie w sylwetkę Naberal... nie obchodziły go inne siostrzyczki, nie zwracał uwagi na pozostałe siostrzyczki... jego wzrok aż wrył się w Naberal, spoglądał na jej rzeźbę... co chwilę przytakiwał Entomie nie odrywając wzroku od jednej pokojówki... inne siostrzyczki kompletnie zignorował... jego wzrok tkwił tylko na tej jednej...
- Rozumiem... - odparł wolno Ibrahim - To doprawdy niesamowita rzecz...

Ibrahim nie wiedział, że Entoma cały czas go obserwuje nawet wtedy gdy jej wzrok nie był skierowany centralnie na niego...
- Wygląda na to, że coś przyciągnęło twoja uwagę.... a może powinnam rzec, że.. "ktoś"... - powiedziała Entoma odwracając wolno głowę w jego kierunku.

- Entomo... - odparł Ibrahim wolno kierując wzrok na maleńką - Zgadza się... podziwiam całą waszą rzeźbę, waszego Pana... to wszystko robi ogromne wrażenie... prezentujecie się wybitnie... - odparł wolnym tonem.

Pokojówka przez chwile jeszcze patrzyła w milczeniu na Ibrahima po czym bez słowa odwróciła się i odeszła od rzeżby podchodzą do półki z książkami. Westchnęła lekko.
- Jestem pod wrażeniem.. naprawde... - powiedziała Entoma - Jestem pod wielkim wrażeniem twojego talentu aktorskiego w zgrywaniu głupa... Naprawdę...
W tej chwili Entoma podniosła wolno prawy rękaw a jedna z książek z półki podleciała do Entomy.
- Myślisz, że jesteś w stanie mnie oszukać? Zrobic ze mnie idiotkę? - zapytała Entoma mrocznym tonem a jej oczy zaświeciły czerwonym blaskiem - Za kogo ty się uważasz?

Ibrahim westchnął lekko i zmrużył oczy zerkając na to co wyczynia Entoma...
- Cóż... nie będę więc już zgrywał głupa Entomo... - odrzekł spokojnie - Wiem że wiesz że tutaj byłem... że spędziłem tutaj nieco czasu niedawno... nie zamierzam tego zatajać i cię oszukiwać... - dopowiedział spokojnie patrząc na nią.

Entoma kiwnęła nerwowo głową, widać było że jest zdenerwowana.
- Nie tylko wiem że byłeś w świątyni... Dobrze wiem też co w niej zrobiłeś...
W tej chwili Entoma machnęła ręką a książka podleciała blizej do ibrahima i otworzyła sie na stronie gdzie Wielki Wezyr wyrwał obrazek.
- Ta strona... wyrwałeś z niej obrazek przedstawiający moją siostrę...Naberal... - powiedziała Entoma - Wytłumaczysz mi moze co tobą kierowało? Dlaczego wyrwałeś ten obrazek?

Ibrahim wolno pokiwał głową... gdy Entoma tylko wspomniała o obrazku ten natychmiast pojawił się przed jego oczami... to jak Naberal na nim wygląda, jak stoi, jak unosi ręce, jak się wygina... to wszystko wprawiało go w nieopisane emocje... nie wiedział co się z nim dzieje, nic innego ani żadna inna kobieta tak na niego nigdy nie wpływała...
- Entomo... wziąłem go... gdyż gdy tylko go ujrzałem zacząłem odczuwać emocje jakich nigdy wcześniej nie odczuwałem... poczułem ogromny napływ przeróżnych myśli i dużej siły... ten obrazek... nie mogę przestać na niego spoglądać... jego moc jest zbyt silna... - mówił znacznie innym tonem niż wcześniej... jego ton głosu wyraźnie się zmienił gdy mówił o kobiecie z obrazka... jeszcze nic nigdy nie wprawiało go w tak silne emocje... nie wiedział co się z nim dzieje...

Entoma wysłuchała do końca jego słów po czym odetchnęła głeboko i przyłożyła jeden rękaw do swojej głowy. Wyglądało to nawet dosyć uroczo, jednak jej samej nie było zbytnio do śmiechu.
- Ech..... Ludzie.... - powiedziała i pokręciła głową - Za to co zrobiłeś powinnam była cię poćwiartować i pożreć... Zdajesz sobie z tego sprawę? To była czysta kradzież.... i to ze świątyni lorda Ignathira...
Entoma z powrotem przyciągnęła do siebie książkę która lewitowała przed Ibrahimem i gestem swojej ręki sprawiła że ta z powrotem wylądowała na półce.. Po chwili ponownie odetchnęła.
- Tym razem jednak uznajmy, że niczego nie widziałam.... Zachowaj sobie ten obrazek....Nie próbuj jednak tego robić ponownie dla własnego dobra... Serio mówię... - odparła Entoma która lekko sie juz uspokoiła. Z powrotem odwróciła się, podeszła do Ibrahima i popatrzyła prosto w jego oczy. Wiedziała gdzie biegną jego myśli - Coż... Wygląda na to, że zakochałeś się w mojej siostrze... Szczerze nie spodziewałam sie tego po tobie... Naberal ma skrytego wielbiciela... kto by pomyślał...