Serwery Minecraft

Drakkan był kompletnie zaszokowany wszystkim co opowiada Lupus... kiwał głową...
- Lupus... Lupus, proszę cię... uspokójmy sytuację... niepotrzebnie nakłębiło nam się tutaj emocji... - mówił Drakkan oddychając mocno.
- Nie wiem dlaczego zadajesz mi takie pytania... jednak odpowiem... Tak, Isabella jest przepiękna... uważam że jest najpiękniejsza... jednak w tym świecie panują określone zasady... reguły wytyczone i wskazane... wiem że nigdy nie mógłbym być z nią... zawsze uważałem że jest najpiękniejsza... - mówił Drakkan - Jednak gdy ujrzałem Ciebie pierwszy raz... to samo pomyślałem o Tobie... jesteś drugą kobietą która zdołała wywołać we mnie nieopisane najskrytsze emocje... tylko że ty... ty zdołałaś skraść moje serce... pokochałem Cię... nie tylko za twój wspaniały wygląd i nadzwyczajną urodę nie z tego świata, ale także za charakter, zachowanie i wszystko co robisz... chcę być w stosunku do ciebie szczery... tak jak byłem wcześniej tak i chcę być aż do końca swojego życia... chcę być już zawsze z tobą szczery... chcę żebyś została moją dziewczyną... - mówił Drakkan, po chwili aż wziął łyka wody ze swojej szklanki... czuł tysiące emocji... nie wiedział co się z nim dzieje... czuł że może zamordować każdego dla Lupus, może zrobić wszystko... nie wiedział co się z nim dzieje...

Lupus odetchnęła głęboko i usiadła z powrotem na krześle.. Na chwile złapała się za głowę i pomasowała delikatnie swoje czoło..
- No... dobrze, że w końcu zrozumiałeś... - odparła już spokojnym tonem i położyła z powrotem rękę na stole chwytając za kieliszek wina. Cieszyła się ze Drakkan w koncu wydusił z siebie swoje prawdziwe myśli..



Szefowa gdy tylko weszła do środka restauracji to rozejrzała sie po lokalu. Nigdy wcześniej nie była w tej restauracji. Panowała tu dosyć interesująca atmosfera... Światła był lekko przygaszone, stoliki elegancko nakryte a w tle grała przyjemna, nie za głośna muzyka. Jej przybycie nie obeszło się jednak bez zainteresowania... W środku było kilka par jedzących wspólnie kolacje.. Zarówno kobiety jak i mężczyźni patrzyli na nią z wielkim szokiem i niedowierzaniem.. Jednak gdy tylko jej ostry i przenikliwy wzrok poszybował w ich kierunku, Ci błyskawicznie odwracali się kompletnie zmieszani udając że patrzą w inna stronę.
- Żałosne... - powiedziała cicho pod nosem Szefowa
W tym samym momencie podbiegł do niej Marco z lekkim uśmiechem na ustach.
- Zarezerwowałem stolik w specjalnym miejscu... Proszę za mną..
Szefowa popatrzyła na Marco i pokiwała lekko głową
- Dobrze... Zdziwiłabym sie gdyby było inaczej... - odparła dosyć obojętnym tonem
Marco zaśmiał się nerwowo po czym zaprowadził swoją towarzyszkę do specjalnego stolika, oddalonego od całej reszty, tak aby oboje mieli odrobinę prywatności. Marco ucząc się na błędach szybko odsunął krzesło od stolika pokazując kobiecie aby usiadła. Gdy ta to zrobiła, Marco usiadł po drugiej stronie. Na stoliku były już zapalone świeczki oraz przygotowane kieliszki...
Marco otworzył menu i zaczął czytać zastanawiając sie co zamówić. Szefowa jednak nie podzielała jego entuzjazmu. Nie przybyła tu aby jeść... ta randka miała dla niej kompletnie inne dno niż Marco sobie myślał... Dla niej liczyły sie przede wszystkim interesy...
- Gdy bedziesz gotowa to zawołam kelnera.. - rzekł spokojnym tonem Marco - Ja myślę że wezmę na przystawkę krem serowy.... a na danie głowne chyba ten ich specjalny antrykot... Słyszałem że jest najlepszy w mieście...
- Mhm... - mruknęła kobieta rzucając kątem oka spojrzenie na menu. - W takim razie wezmę to samo...
Marco słysząc to uśmiechnął się i błyskawicznie pstryknął palcami aby dac znać kelnerowi że zamierza złożyć swoje zamówienie.
Szefowa spoglądała na Marco przenikliwym spojrzeniem. Zgodnie z jej przewidywaniami arystokrata był jedynie żałosnym podmiotem o znikomej wartości... Nie wyróżniał sie niczym specjalnym... Zamierzała więc wykorzystać w pełni jego użyteczność dzisiejszego wieczora... Cały jego majątek miał już niebawem trafić w jej ręce... Sama mysli o tym napełniała ją ekscytacją... A na sam koniec... coż... Ta noc miała być w końcu owocna...

Szefowa w tej chwili:

Drakkan odetchnął głęboko... czuł że z własnej winy mógł zaprzepaścić wszystko o co od tak dawna się starał... w końcu przybył tu dzisiaj dla Lupus... to ona była dla niego najważniejsza, on ją zaprosił, ona się dla niego liczyła i nic więcej...
- Lupus... ale powiedz mi... chyba nie masz mi niczego za złe... wybacz, lekko się zestresowałem i wpadłem w zakłopotanie... - mówił zdając sobie sprawę z jej wcześniejszych słów o tym jak zły dzień dzisiaj miała. - Nie chcę żeby cokolwiek zepsuło nam wieczór... wybacz mi jeśli czymkolwiek cię uraziłem... - powiedział, a następnie niespodziewanie chwycił dłoń rudowłosej i ją pocałował lekko...
W tym momencie natychmiastowo do jego umysłu wróciły słowa poprzednie które Lupus wypowiadała...
- Nie jesteś... pokojówką Cesarzowej... jesteś księżniczką... jesteś córką Wielkiego Stwórcy i Pana... - mówił Drakkan a jego oczy aż pobłyskiwały z ogromnego wrażenia...
- Lupus... przekazałaś mi sporo informacji na raz... jestem... w szoku, pod ogromnym wrażeniem... to wszystko mocno mnie zaszokowało... - mówił patrząc na rudowłosą. - Jesteś księżniczką.. to niesamowite... - mówił mocno się uśmiechając... to go niesamowicie podekscytowało... nie mógł się znowu opanować...

- Tak, ale nikt tego nie wie i tak powinno pozostać.. - odparła szeptem Lupus - Powiedziałam Ci to tylko dlatego, że jeśli naprawdę chcesz być ze mną to musisz poprosić o to mojego stwórcę... Ja w tym zakresie, nawet jeśli bym bardzo chciała nie mogę podejmować decyzji... tak samo Entoma... Obie jesteśmy pokojówkami i służącymi Najwyższego Pana i jesteśmy tu tylko jako jego wysłanniczki zobowiązane do wykonywania jego rozkazów i woli...



Tymczasem Ignathir zaraz po odejściu Tempusa wrócił do swojej pracy.. Teraz gdy dowiedział się co stało sie z Atroxem i Pandorą mógł skupić sie na dokończeniu swojego dzieła... A to było już praktycznie gotowe... Arcymag otworzył szerzej oczy zerkając raz na schematy raz na przedmiot...
- Taaak... Idealnie... - powiedział niezwykle zadowolony widząc jak wszystko zostało oszlifowane przez niego do perfekcji.. Tak jak zamierzał... Teraz jednak pragnął nasączyć artefakt magiczną mocą, aby każdy mógł w stanie wyczuć jego potęgę...



- Hmm... - mruknął Pellar - Idziemy to sprawdzić?
Naberal jeszcze przez moment obserwowała niebo na którym przed chwilą pojawiła sie tajemnicza, potęzna eksplozja.
- To wliczałoby się poza zakres naszej domyślnej misji, ale.... możemy tam się udać jesli tak bardzo chcesz... - odparła spokojnym tonem
Pellar zaśmiał sie pod nosem a jego oczy błysnęły czerwonym blaskiem.
- Biegniemy tam? Teleportujemy się? - dopytał Pellar spoglądając na swoją towarzyszkę
Naberal słysząc jego słowa jedynie przymknęła swoje oczy.
- Fly... - powiedziała a jej ciało otoczyła niebieska aura.. Pellar obserwował w milczeniu jak jej szaty zaczynają powiewać a jej ciało zaczyna sie unosić w górę.
Pokojówka po chwili podleciała do Pellara i pochwyciła go za rękę
- Huh? - burknął zaskoczony książe. Naberal zaczęła unosić sie w górę trzymając Pellara zaledwie jedną ręką... - Chwila!... Nie jestem przypadkiem za cieżki?!
- Ani trochę... - odparła Naberal spokojnym tonem i zaczęła lecieć ponad koronami drzew w kierunku w którym oboje widzieli eksplozje. Pellar mimo iż był nadal zaskoczony sytuacją nie zadawał więcej pytań... Wiedział ze Naberal jest silna, ale nigdy nie przypuszczał, że ta byłaby w stanie z taką łatwością go unieść w górę...

Drakkan uważnie słuchał rudowłosej, kiwał głową... pocierał dłonią podbródek, mrużył oczy... był mocno zaszokowany...
- Lupus... zadziwiasz mnie... niesamowicie... - mówił wolno - Oczywiście że będzie to w tajemnicy, jak sobie życzysz... jestem jednak zaszokowany.. - dodał
- Najwyższy Pan... mówisz że bez niego nie możesz podjąć decyzji... nieco mnie to zmartwiło... pragnę być z tobą już teraz... - mówił w emocjach - Jeśli jednak tak być musi, jestem gotowy na wszystko... musisz mi tylko powiedzieć co dokładnie mam uczynić... jak mam prosić Najwyższego... w jaki sposób... dla ciebie jestem gotów na wszystko... - mówił Drakkan

Lupus westchnęła lekko
- To nie takie proste jak Ci sie wydaje... - powiedziała - Nie mówiłam mu nic o tym, że planuje miec kogoś... Nie mam pojęcia jak na to zareaguje... Musiałabym pierwsze z nim porozmawiać... Z pewnością bedzie chciał Cię widzieć... Niestety nie gwarantuje twojego bezpieczeństwa w tym sprawie...
W tej chwili popatrzyła prosto w oczy Drakkana
- Możesz nie wrócić żywy jeśli mój lord uzna, że nie jesteś odpowiednim kandydatem...

Drakkan zacisnął pięść...
- dla ciebie mogę nawet zginąć, Lupus.. to mnie nie obchodzi... zamierzam powiedzieć twojemu stwórcy całą prawdę... pragnę cię zbyt mocno żeby ulęknąć się czegokolwiek... zrób co należy.. a ja także zrobię wszystko co w mojej mocy... muszę być jednak pewien jednego.. - mówił Drakkan - Czy ty pragniesz tego samego co ja... czy ty również tego chcesz, Lupus...

Lupus opuściła wzrok spoglądając na kieliszek wina.
- Mówiłam to już Entomie... Nigdy wcześniej nie miałam okazji poczuć uczucia jakim była prawdziwa miłość... nikt nie był w stanie u mnie tego uczucia wywołać... Nie wiem jak bedzie w tym przypadku.. ale chciałabym spróbować... Polubiłam cię...
W tej chwili uśmiechneła się lekko.
- Nie wiem co z tego wyniknie... ale gdy nadejdzie ten moment dam Ci znać... Spróbuje też przekonać mojego stwórcę ale nie gwarantuje że coś to da... - dodała
W tym momencie wstała od stołu i poprawiła swoją suknie..

- Będę oczekiwał aż dasz mi znać, nie będę mógł wytrzymać... proszę cię Lupus postaraj się aby nastąpiło to jak najszybciej... nie mogę znieść każdej chwili spędzonej bez ciebie... - mówił Drakkan uważnie patrząc jak Lupus nagle wstaje od stołu... widział jak poprawia swoją suknię, nie mógł się opanować... to co Lupus z nim robiła... patrzył na nią z ogromnym uwielbieniem... w tym momencie zerwał się ze swojego krzesła i momentalnie podszedł do rudowłosej, mocno się do niej zbliżył...
- Lupus... powiedz... smakowała ci kolacja? - spytał stojąc bardzo blisko rudowłosej - Mam nadzieję że tak... pozwól że zabiorę cię teraz na krótki romantyczny spacer... - powiedział patrząc jej prosto w oczy... wiedział że obdarował Lupus dopiero dwoma z trzech prezentów... jeszcze jeden, najważniejszy trzymał ukryty.. czekał na odpowiedni moment, był niesamowicie ciekawy reakcji Lupus, był absolutnie ciekawy... zastanawiał się czy przy ludziach w knajpie dobrze będzie jej go dawać, jednak lepiej będzie na spacerze... gdy będą całkiem sami... w jakiejś przyjemnej uliczce... kiwał głową wolno, patrzył na Lupus z ogromnym pożądaniem...

Lupus otworzyła lekko usta.. Drakkan serio był w niej zakochany...
- Coż... Jedzenie było nie najgorsze... - odparła Lupus i popatrzyła na Drakkana jak ten się do niej zbliżył - Spacer? Ale... dokąd chcesz iść?