Serwery Minecraft

Amon spodziewał się ataku dlatego też zdołał uniknąć pierwszego zaklęcia. Przeleciało ono tuz obok jego głowy. Drugie jednak go już trafiło i lekko odrzuciło. Amon zdołał jednak szybko sie pozbierać. Ryknął gniewnie pod nosem rzucając spojrzenie na Isabelle.
- Nie wygrasz ze mną... nie ważne jak mocno będziesz próbować.. - rzekł Amon - Osiągnąłem to co chciałem.. Nawet jesli zginę niczego to nie zmieni.. Moja idea pozostanie wieczna.. Czarodzieje i zwykli ludzie nigdy już nie osiągną porozumienia.. a ja.. ja stałem się ich bohaterem.. będę wychwalany przez następne wieki! W chwale!
Po tych słowach zaśmiał sie szyderczo

Isabella szeroko otworzyła oczy, patrząc na Amona.
- Całkowicie już oszalałeś... - syknęła w jego kierunku.
- Przybyłam tutaj zakończyć twoją rewolucję, która była błędem dla krainy... przyszłam zabić twórcę tej rewolucji, tym samym ostatecznie ją kończąc, Istreddzie. - odpowiedziała.
- Rictusempra! - cisnęła kolejnym zaklęciem w Amona...
- Przyszłam tutaj aby wymazać z krainy zarazę, którą się stałeś... - dopowiedziała.
W tym momencie uniosła lewa dłoń... jej ręka zapłonęła Wiecznym Ogniem... Amon w tym momencie mocno się zdziwił.
- Istreddzie... popełniłeś zbyt wiele błędów... zapłacisz za wszystko! - syknęła, w tym momencie także wycelowała w niego lewą dłonią...

- Nigdy nie zrozumiesz idei rewolucji.. - rzekł Amon unikając zaklęcia.
Widząc że Isabella używa magii którą posiadał mag który zniszczył portal oraz jego plan, a co wiecej był w stanie zwalczyć działanie jego mocy, cofnął się. Spojrzał w bok widząc zbliżający sie sterowiec.
Gdy Isabella juz miala rzucić zaklęcie Amon wyciągnął rekę przed siebie kierując tym samym swoja zabójcza moc na Isabelle. Ta od razu upadła na ziemie a różdzka wypadła jej z ręki. Amon widząc to zaśmiał sie mrocznie
- Tak jak mówiłem... nie jesteś w stanie się przeciwstawić mojej mocy...
Nagle w stronę Amona poleciał nóż. Ten jednak zdołał w ostatniej chwili odskoczyć. Był zaskoczony.
- Amon! - krzyknął meski głos
Amon jak poparzony odwrócił się. Jego oczom ukazał sie Maraal. Jego prawa ręka.. ten który służył u jego boku od samego początku. Amon nie wiedział co powiedzieć. Był na tyle zdzwiony ze jego moc przestała przez chwile działac na Isabelle
- Jesteś magiem.. To prawda tak? Widziałem co zrobiłeś... Uzyłeś swojej magicznej mocy na Isabelli! - rzekł gniewnie Maraal
Amon nie odpowiedział.
- To wszystko były kłamstwa.. boska moc..cały ten dar.. cała rewolucja..
Amon dalej nie odpowiedział. Patrzył na Maraala w ciszy.
- Ty zdrajco! - krzyknął wściekły Maraal wyciągajac swoją podwójną broń - Poświęciłem całe swoje życie do twoich celów!

Isabella mocno się zdziwiła, że moc Amona w ogóle na nią zadziałała... że moc Wiecznego Ognia nie zablokowała tej umiejętności... wpadła w wściekłość... poirytowała się, natychmiast się poderwała.
- Chyba zapomniałeś kim jestem! - syknęła z wściekłością w stronę Amona, nie zwracając uwagi na Maraala.
- To ty nie jesteś w stanie przeciwstawić się mnie! - krzyknęła, a następnie przyciągnęła do siebie swoją różdżkę.
- Cruciatus! - ponownie uderzyła w niego zaklęciem torturującym... zaklęcie huknęło w Amona, gdyż ten spoglądał na Maraala.
Isabella zrobiła kilka kroków wprzód, bliżej Amona.
- Zdemolowałeś całą krainę! Twoja rewolucja właśnie upada! To już koniec, przegrałeś! - krzyczała do niego wściekła.
W tym momencie w jej rękach pojawiła się czysta mroczna magia... potężna mroczna siła... połączona z mocą Wiecznego Ognia, gdyż ten także zapłonął... to mocno zdziwiło Isabellę, jednak postanowiła to wykorzystać... ponownie wycelowała rękami w Istredda i uderzyła w niego potęgą mrocznej magii i Wiecznego Ognia (takiej jakiej używał Carraboth, Voldemort w filmie itp).
Moc wprost huknęła w całego Amona... mroczna magia zacisnęła się też na jego szyi...

Strażnicy popatrzyli na siebie po czym na Harkona. Byli zdziwieni, gdyż do króla Neclara nikt nie przychodził od czasu klęski Malacatha w 2029... Stan króla był z każdym rokiem słabszy, ze względu na krzyk śmierci którym dostał od Lorda w starciu na szczycie wieży Apokryfu.
- Król nie przyjmuje gości... - odrzekł strażnik. - Kim ty jesteś?
Elf popatrzył na strażnika krwistym wzrokiem.
- Hah dov... - powiedział szeptem
Nagle strażnicy zastygneli w miejscu. Byli posłuszni Harkonowi. Po chwili przeszedł obok nich i kierował się już w stronę wrót zamku...

=====

Tymczasem w zamku królewskim panowała radosna atmosfera. Odkąd upadł Lord Malacath, kraina zaznała spokoju. Każdy złoczyńca obawiał się Neclara, każdy czarodziej czuł przed nim respekt. Nic dziwnego, bo był najpotężniejszym elfem jaki kiedykolwiek żył w krainie. Neclar siedział właśnie na swoim tronie, w samotności. Od walki ze swoim bratem, dużo pozmieniało się w jego głowie. Zdał sobie również sprawę z tego, że nie będzie żyć wiecznie, a krzyk śmierci który w nim tkwił jeszcze szybciej przybliżał go do nieuniknionego końca jego pięknej historii. Neclar miał na sobie klasycznie swój płaszcz, a przy pasie swoją siekierę... Tę, którą dał Harkonowi przed swoją śmiercią. Na głowie miał małego irokeza, jego włosy zaczęły wypadać przez krzyk śmierci. Na twarzy miał kilka blizn po walce z bratem, pojawiły się też zmarszczki... Neclar wyglądał zupełnie inaczej niż w 2029, wydawał się wręcz zmęczony życiem, ciągłą walką ze złem. Jedyna rzecz która poprawiała mu humor to pobyt z rodziną, spędzanie czasu z bliskimi.
Neclar nagle wyczuł czyjąś obecność. Mrok i czarną magię, wyczuł moc Apokryfu.. wyszedł z sali i pomaszerował w stronę sali głównej, gdzie na tronie siedziała Cecillia.

- Dosyć tego! - rzekł Amon uwalniając się z więzi
Maraal zamierzał go zaatakować jednak ten błyskawicznie sie w jego strone odwrócił.
- Twoja pomoc jest juz zbędna.. komandorze..
Szybko skierował swoja moc na Maraala i cisnął nim w bok. Mezczyzna uderzył z impetem głową o dachówki i sturlał sie z dachu spadając na ulice po drugiej stronie bloku.

Tłumy w dole obserwowały sytuacje. Wiedzieli bowiem że na dachu budynku rozgrywa sie poważna walka.

Gdy Maraala juz nie było Amon skupił swoją uwage na Isabelli. Wyciagnął rękę w jej stronę przyciągając ją do siebie. Amon chwyci ją jedną ręką za gardło a drugą przycisnął rekę Isabelli sprawiając ze ta ponownie straciła różdżkę. Isabella zacząła sie dusić. Amon był bardzo silny i powoli zaczęła tracić dech.
- Teraz.. pożegnaj się.. na zawsze.. - rzekł

Isabella zaczęła się mocno szamotać; jednak po chwili zdołała się uspokoić... spojrzała na Amona, a po chwili kopnela go z całej siły i zdołała wyrwać się z jego uścisku...
Natychmiast chwyciła się za gardło i przyciągnęła do siebie różdżkę... cisnęła w niego losowym zaklęciem, nadal próbując złapać oddech...
Po chwili dołożyła mocą wiecznego ognia...

Amon złapał sie za brzuch. Juz chciał zaatakowac ponownie jednak nie zdążył. Zaklęcie Isabelli było szybsze i wymierzone z bliskiej odległości. Amon dostał prosto w głowe i odleciał do tyłu spadając przy tym z dachu. Jego maska pod wpływem uderzenie odczepiła sie od jego twarzy. Amon stracił przytomność.
Cały tłum zgromadzony pod budynkiem patrzył jak Amon spada w dół prosto do wyrwy wytworzonej przez trzęsienie ziemi i do której wpłyneła woda z oceanu.
Niektórzy podbiegli bliżej zobaczyć co sie stało. Po chwili wszyscy dostrzegli ze maska Amona wypłyneła na powierzchnie i zaczęła unosić sie na wodzie.
- Co sie stało?! - krzyczały kobiety
- Nasz przywódca! - krzyknął jakiś meżczyzna
- To był on? - krzyknął ktoś jeszcze - Kto śmiał zaatakować naszego lidera!

Isabella złapała oddech... stała na nogach i widziała jak jej zaklęcie huknęło w twarz Amona, a także jak spadł z dachu... na dole widziała także skupisko ludzkie... ogrom ludzi, którzy wrzeszczeli... na powierzchni wody dostrzegła także maskę Amona... momentalnie pstryknęła palcami i teleportowała się na dół, po chwili znalazła się na miejscu... ludzie wrzeszczeli, huczeli, ryczeli, trzaskali... stała bardzo blisko wody.
Isabella chwyciła różdżkę i wytworzyła za swoimi plecami małą podłużną barierę magiczną, która odpychała kogokolwiek kto próbował zbliżyć się do Isabelli... zmrużyła oczy spoglądając na maskę Amona, a następnie przyciągnęła ją do siebie zaklęciem... po chwili chwyciła ją w dłonie...

Neclar dotarł do sali głównej, w której siedziała Cecillia. Podszedł bliżej tronu, na tyle blisko że jego słowa słyszała tylko ona.
- Wyczułem coś.. moc apokryfu. Ktoś ją użył, jest niedaleko zamku - mówił elf, patrząc poważnie na żonę.
- Co ty mówisz? - zdziwiła się Cecillia
- Muszę iść to sprawdzić - odrzekł po chwili zastanowienia.
Mrok i czarna magia zaczęła być coraz bardziej odczuwalna przez Neclara. Mroczne elfy, zwłaszcza Balowie mieli wyostrzone i bardzo czułe zmysły w takich sytuacjach. Król wiedział, że to coś zbliża się do zamku z każdą sekundą...
- Pójdę z tobą - odparła kobieta.
- Nie. To niebezpieczne. Zajmij się Azulą - odrzekł stanowczo elf i zaczął iść w stronę wyjścia z zamku.

Harkon był już praktycznie u wrót...