Serwery Minecraft

Malacath widząc jak Harkon przegrywa był pod zaskoczeniem umiejętności Amona. Wiedział jednak że Młody elf nie podda się bez walki...
- Feim... Zii gron!
Ciało Harkona stało się przezroczyste, ale jednak było go widać. Nie wrażliwe na ataki. Moc Amona przestała działać, elf po chwili wstał. Mężczyzna zdziwił się, bo pierwszy raz coś takiego zobaczył. Desperacko zaczął uderzać Harkona szybkim gradem ciosów, jednak jego pięści przechodziły tylko przez ciało elfa. Nagle krzyk przestał działać, a Harkon chwycił lecącą w jego stronę pięść, zaraz po tym krzyknął.
- Su grah dun
Amon wymierzył po tym kolejny cios. Jego drugą pieść została pochwycona. Krzyk sprawił, że Harkon stał się o wiele bardziej szybszy, może nie tak jak Amon ale nie był daleko by zbliżyć się do niego szybkością.
Zaraz po pochwyceniu jego obu pięści uderzył go z główki, puścił pięści i kopnął go w tors odpychając od siebie. Maska na jego czole lekko się skruszyła, powstało pęknięcie na całej długości maski.

Lord był zdziwiony postawą Harkona. W końcu mógł ujrzeć potencjał jego mocy Apokryfu w pełni...

Amon dotknął swojej maski. Gdy poczuł pęknięcie zaryknął gniewnie , tak ze wszyscy na sali aż sie przestraszyli. Wszyscy prócz Malacatha.
Meżczyzna zacisnął pięsci. Harkon dostrzegł ze żyły Amona zaczynają być widoczne na jego rękach. Oczy Amona zabłysły gniewem
Wokoł niego z nikąd zaczeła orbitować czerwona ciesz.. która jak sie okazało była ludzką krwią..
Malacath był zaskoczony takim rozwojem wydarzeń.

Malacath złożył ręce i dumnie siedząc na tronie obserwował dalszy rozwój wydarzeń.

Harkon również był zdziwiony zachowaniem Amona.

Nagle większość zołnierzy który znajdowali się na sali zbledło i upadło na ziemię martwi. Z ich ciał , nosów i ust zaczela wydobywac sie krew która natychmiastowo została pochwycona przez moc Amona.
Zbierajac energie z krążącej wokół niego krwi. Amon skierował swoja rękę w stronę Harkona . Stopniowo Harkon poczuł ze jego krew zaczeła opuszczać jego ciało wpadajac do jego respiratora
- Nie masz pojecia.. do czego jestem zdolny.. - rzekł nagle mrocznym tonem Amon patrzac na Harkona którzy zaczął się dusić własną krwią.

Harkon zaczął tonąć we własnej krwi. Czuł jak traci oddech.
Lord Malacath siedział na złotym tronie obserwując walkę, która trwała od dobrych kilku minut.. Wokół Amona i Harkona było kilku żołnierzy i wiele kultystów. Wszyscy patrzyli na ich pojedynek...
- Krah diin!
Słup lodu poleciał nagle w stronę Amona, a ten szybkim i zwinnym ruchem uniknął krzyku robiąc przewrót w bok. Doskoczył do elfa i wymierzył w jego stronę grad ciosów, które Harkon zaczął blokować. Amon zasypywał go ciosami, a ten tylko je blokował i cofał się w tył. Zamierzał zrzucić Amona w przepaść do rzeki, przez rozbite wielkie okno.
Kilka ciosów mężczyzny trafiło elfa, jednak ten niewzruszony wciąż je blokował. Nagle złapał jego rękę, lecz Amon drugą uderzył go w odsłoniętą szczękę. Zachwiało nim lekko, po czym oboje lekko się od siebie odsunęli, by złapać oddech. Przeciwnicy mierzyli się wzrokiem ciężko oddychając. Cały pojedynek kosztował ich obu dużo sił. Głębszy oddech jednak miał Harkon, który zmęczył się bardziej...
Nagle Harkon jednym gładkim ruchem wyciągnął siekierę zza pleców i głośno krzyknął w furii. Dobiegł do przygotowanego na jego atak Amona. Zamachnął się z siekiery, a ten złapał za jego nadgarstek. Harkon drugą ręką wymierzył cios w jego żebra, który trafił. Kilka kości pękło jak zapałki. Zobaczył w oczach Amona grymas bólu i chcąc powtórzyć cios znów w ten sam sposób wymierzył uderzenie. Amon w porę złapał jego lecącą na jego żebra pięść. Dwójka przeciwników zaczęła się siłować. Słychać było ich jęki i głośne oddechy. Cała scena trwała kilkanaście sekund, aż w końcu...
Amon kopnął Harkona w tułów. Elf rozluźnił lekko uścisk na siekierę, przez co Amon odebrał mu oręż i puścił jego pięść. Odbił się od jego klatki piersiowej i zeskoczył na posadzkę. Wtedy wszyscy wiedzieli co stanie się za ułamki sekund... Oszołomiony Harkon mógł tylko patrzeć jak Amon wyrzuca jego własną siekierę w jego stronę. Wnet rozległ się głuchy dźwięk wbitej siekiery w korpus Harkona. Oddział Scavengersów zamarł w miejscu, podobnie jak inni żołnierze Królestwa. Młody Elf nie wiedział co się stało... Nie wiedział jak mógł przegrać... Spuścił oszołomiony wzrok na wbitą siekierę w jego mostek, po czym wrócił na Amona. Zrobił dwa słabe kroki w jego stronę wyciągając przy tym prawą dłoń. Wystrzelił kule czarnej energii w jego stronę, a ten zrobił tylko lekko unik w bok. Energia trafiła w ścianę za nim, a elf upadł na kolana po kolejnych dwóch krokach. Amon patrzył na klęczącego przed nim Harkona i na odwrót. Zapadła cisza w której słuchać było tylko płytki oddech Harkona. Amon podszedł po chiwli spokojnym krokiem do niego i złapał za rękojeść. Wbił siekierę jeszcze głębiej w jego ciało, a ten wydał z siebie przeraźliwy jęk bólu. Nie miał siły nawet się obronić. Widząc co robi Amon, niektórzy Scavengersi chcieli wkroczyć. Powstrzymał ich jednak Talon, który uniósł lekko rękę.
Agonia Harkona po kilku sekundach skończyła się. Amon wyciągnął jednym gładkim ruchem jego siekierę z klatki piersiowej i wbił ją w jego ramię, prawie odcinając całą rękę. Znów rozległ się krzyk Harkona, a następnie Amon podniósł go telekinezą w górę. Obezwładniony Harkon ostatni raz spojrzał na Lorda Malacatha... Talona i Spensera... Nie miał siły nic powiedzieć. Czuł się zdradzony, czuł się tak jak kilka lat temu przez Cecillie... Przeciwnicy popatrzyli na siebie jeszcze chwile i po chwili Amon wyrzucił słabego Harkona w przepaść... Elf spadł w dół rzeki rozbijając się o ostre skały...
Zaraz po tym zaczęła się walka. Kultyści zaczęli walczyć, związywali żywych jeszcze czarodziei. Bronili się, zabili kilku kultystów ale to było bez znaczenia. Cały oddział Scavengersów zaczął walczyć. Niektórzy jednak widząc jak mała szansa jest do przeżycia, woleli się wycofać. Niektórzy woleli zginąć... Talon, Spenser oraz dwóch innych Scavengerów teleportowali się w nieznane miejsce.
Lord Malacath zaś siedział niewzruszony na swoim tronie, z którego za chwilę miał zejść...

Amon stał i patrzył w spokoju i ciszy jak jego wojownicy pokonują pozostałych czarodziejów. Nastepnie skierował swój wzrok na siedzącego Malacatha. Mezczyzna odetchnął cięzko lekko zmęczony równocześnie przywracajac swoją energie do normy. Czekał na słowa Malacatha..

Malacath popatrzył sentymentalnie dookoła siebie. Zmierzył wzrokiem całą sale główną, w której przeżył wiele chwil. Nagle wzrok zatrzymał na Amonie. Wstał z tronu i spokojnym krokiem zaczął schodzić po schodkach. Dotarł do Amona i popatrzył na niego.
- Owocna współpraca... Gratuluje - powiedział niskim głosem.
- Tron jest twój. - dodał pewnie

Amon skierował swój wzrok na tron.
- Nie potrzebuje go do sprawowania kontroli - odparł Amon - Tak jak mówiłem.. czas królów i królowych kończy sie dziś..

Malacath spojrzał na niego pewnie i lekko się uśmiechnął pod maską.
- Powodzenia, Amonie - powiedział nagle.
Po chwili Lord Malacath zaczął zanikać. Jego ciało zaczęło rozpadać się na kawałki i ulatywać na wietrze, po chwili również zanikając. Elf teleportował się w nieznane...

Hipnoza z fontann przestała działać...

Amon patrzył jak Malacath znika. Cały zamek był teraz pod jego kontrolą. Kultysci wyniesli czarodziejów i zapakowali ich na ciezarowki. Wszyscy czekali na dalsze rozkazy swojego lidera. Amon rozejrzał się po sali. Po chwili dostrzegł zbliżającego sę Maraala i Sochera. Ich oboje omineła cała walka .
- Co tu się stało? Gdzie wszyscy? Harkon? Malacath?
- Zwyciężyliśmy Kapitanie.. A Harkona pokonałem..
Maraal zaniemówił patrząc na Amona. Nie spodziewał sie takiego obrotu spraw.. Był jednak zadowolony że misja został wykonana.
- A więc.. jakie bedą twoje dalsze rozkazy?
Amon spojrzał na tron a nastepnie odwrócił sie w kierunku wyjścia.
- Zniszczyć to miejsce... Z tego zamku maja zostać gruzy.. - odparł Amon
Maraal pokiwał głową.