Serwery Minecraft

Spike zabrał się za pisanie listu.
Droga Pinky Pie! Ja razem z Twilight, potwierdzamy przyjście na przyjęcie.
- Napisał.

Po napisaniu listu użył swojej mocy i teleportował list.

Kąpiel Lodowego Odrodzenia to pradawny rytuał, w którym esencja wiecznego lodu przenika ciało i duszę, odnawiając moc lodowego żywiołu. Woda, naznaczona runami i nasycona magią zimy, przeszywa każdego, kto się w niej zanurzy, bólem czystego chłodu, by następnie wypełnić go niezwykłą siłą.

Runy ożywają, stapiając się z duszą uczestnika, a lodowa energia oczyszcza, wzmacnia i łączy go z pradawną esencją zimy. Przemiana jest nieodwracalna – chłód staje się potęgą, a duch zostaje na zawsze związany z żywiołem mrozu.

To rytuał odrodzenia i potęgi, dostępny tylko tym, którzy są gotowi znieść mroźną próbę i przyjąć moc wiecznej zimy.


Frostbite wynurzył się z magicznej lodowej substancji, wypełniającej całą komnatę zamkową w której się znajdował. Od razu poczuł przypływ energii. Odzyskiwał swoją dawną potęgę. Wyszedł na brzeg, gdzie czekała na niego Snowblossom z pięknym błękitnym płaszczem z białym futerkiem na brzegach:
- Czy to ubranie ci odpowiada mistrzu?
- Na ten moment wystarczy - Założył majestatyczny płaszcz, po czym wyszedł z komnaty na dwór lodowego królestwa. Jego oczy błysnęły jasnym błękitnym światłem - Powstańcie

Z pobliskiego lodu utworzone zostały istoty przypominające kucyki. Jednakże nie były to zwykle kucyki, a wyjątkowo potężne. Każda z dwudziestu istot oddała pokłon swojemu władcy. Frostbite przemówił:
- Ruszajcie na Canterlot i wybadajcie ich siły! Wkrótce do was dołączę!
Lodowe kucyki pobiegły w stronę Canterlotu

Pinkie Pie skończyła przygotowywać imprezę. Pozostało już tylko czekać na gości. Na stołach rozstawione były najróżniejsze słodycze oraz napoje. Pośrodku pokoju wisiała ogromna piniata.
- Już nie mogę się doczekać! - Krzyknęła Pinkie, po czym wyglądała przez okno. Nagle zauważyła że zaczął padać coraz większy śnieg

Rarity wpatrywała się w jagódki.

Tymczasem Lodowe kuce Frostbite'a galopowały dalej w stronę Canterlot. Były coraz bliżej i bliżej. W Equestri zaczął sypać coraz większy śnieg.

Jagódki były niezwykle interesujące.

Nastał dzień imprezy. Spike obudził się wcześnie, umył zęby i już od samego rana rozpoczął przygotowania - nie chciał bowiem o niczym zapomnieć. Musiał wyglądać jak bóstwo. Spike miał bowiem pewną tajemnicę. Ostatnio dostał od Rarity pewne zdjęcia, o które długo prosił. Był w szoku, ona mu serio odpisała! Wreszcie, po 3 miesiącach! Tłumaczył to sobie tym, że pewnie była zajęta, dziewczyna w końcu jest zapracowana. Projektuje sukienki, więc nie miała czasu odpisać. Owszem, była aktywna. Owszem, słyszał że w czasie gdy posyłał jej listy, ta była na imprezach, ale zapracowany kucyk czasem może pobalować dla relaksu, prawda? Nasz mały smok był więc niezwykle podekscytowany, gdy tylko dostał wiadomość od Rarity. "Ona jest taka wspaniała" - rozmarzył się. Myślał nad zaproszeniem jej na kawę.

W czasie, gdy Rarity ogląda jagódki, próbując wyglądać na tyle niepozornie, żeby Rainbow Dash jej nie zauważyła, opowiem Wam - drodzy słuchacze - pewną opowieść.

Dotyczy ona Rarity i jej ciemnego pasemka, którego tak się obawiała, widząc je w odbiciu strumyczka na polance, na której to wylądowała po imprezie u Hangover Flowa. Nasz modowy kucyk skrywał bowiem pewną tajemnicę. Miała ona sekret, który towarzyszył jej od wczesnego dzieciństwa.

Rarity, od kiedy była małym kucykiem, pragnęła dostrzegać wszędzie dobro i czynić dobro. Miała piękne serce, otwarte na pomoc drugiemu kucowi. Jej niezwykły modowy gust, wyczucie stylu, pozwoliło zostać cenioną projektantką mody w Ponyville. Nie będę opisywał tutaj kreacji, które tworzyła, bo jako narrator tej opowieści muszę przyznać ten smutny fakt: nie znam się na ubraniach, i'm just boy. Uwierzyć mi musicie jednak na słowo - były niezwykłe, a każdy kucyk chciałby je nosić.

W tym wszystkim, zawsze odrzucała złe myśli, spychała je na bok, nie pozwalając im zagościć w jej głowie. Wszelkie kłótnie, złe słowa, niemiłe uczynki, których doświadczyła: trzymała to w sobie. Kumulowały się, ale nigdy nie pozwoliła im wyjść ponad jej umysł, bowiem przecież była idealną damą.

I właśnie grzeszki te, ta skrywana złość, zrodziła w niej drugą duszę. Nightmare, bo tak ją nazwała Rarity, czasem dawała o sobie znać. Mówiła swoim słodkim głosikiem, aby Rarity zrobiła coś niedobrego. Powracała jak koszmar, który odbywał się na jawie. Rarity walczyła z nią, a pewnego dnia, kiedy miała 12 kucykowych latek, wygnała ją ze swojego umysłu. Zepchnęła w najdalszy kąt swojej duszyczki. Nie wiedziała jednak, że Nightmare przez te 6 lat żywiła się jej negatywnymi emocjami i rosła w siłę, gotowa by pewnego dnia znowu dać o sobie znać...

Kończąc tę opowiastkę muszę zwrócić Waszą uwagę na tylko jeden fakt - te jagódki były niezwykle intrygujące.

Frostbite stał wraz ze Snowblossom na dziedzińcu lodowego królestwa. Ich majestatyczne grzywy powiewały unoszone przez lodowy wiatr. Frostbite był znacznie większy od swojej kompanki, która sięgała mu nieco powyżej grzbietu.
Chcesz to zdobyć mistrzu, prawda? - Przemówiła
-Tak, naszym celem jest Korona Mrozu - Użył zdolności widzenia przez swoich lodowych żołnierzy - Lecz najpierw musimy zdobyć Canterlot...

Lodowe kuce były już bardzo blisko Ponyville, w którym zrobiło się bardzo ale to bardzo zimno.
Teraz nawet głupiec zorientował by się że coś jest nie tak i nie jest to zwykły błąd pegazów odpowiedzialnych za pogodę.

UWAGA! JEST TO POST ZA DANIA!

Na dalekich lodowych pustyniach oddalonych od królestwa widać było tylko cień, który przesuwał się po lodowej pustyni, zbliżając się powoli, ale nieubłaganie. Nagle powietrze przeszył głęboki, gardłowy śmiech, odbijający się echem od ścian pałacu.

Z ciemności wyłoniła się znajoma sylwetka – wysoki jednorożec o oczach płonących zielonym i purpurowym blaskiem. Jego grzywa falowała jak dym, a władcza korona lśniła w blasku kryształowego światła. Król Sombra wkroczył do królestwa, jego krok był pewny, a aura władzy i grozy narastała z każdą chwilą.

„Wróciłem…” – wyszeptał głosem pełnym jadu „Myśleliście, że możecie mnie pokonać? Że światło zawsze zwycięża ciemność? Naiwne kucyki...”