Serwery Minecraft

Moje Podanie do rp!

Sługa Frostbite

aksaiko gra Cadence ale jest zbyt leniwa żeby złożyć podanie

Danio, kiedy zaczynamy?

Minął szmat czasu odkąd tkwię w tej lodowej celi. Kim byłem? Po co to wszystko? Te pytania dawno straciły znaczenie. Zostało tylko jedno – chłód. Wszechogarniający, obezwładniający chłód, który wypełnia moje serce.

Świat odebrał mi wszystko. Teraz ja sprawię, by poczuł to samo. Każda istota, każdy promień światła – wszystko zamarznie w bezruchu, tak jak ja zamarzłem przez wieki.

Niechaj nadejdzie czas wiecznej zimy. Niech świat zadrży przed Królem Mrozu.

Frostbite przebudził się po wielu stuleciach ze swojego długiego snu. Chociaż był w tym czasie nie do końca przytomny, nienawiść i chłód którą nosił w swym sercu rozwinęła się jeszcze bardziej.

Wyglądało na to że pieczęć która go więziła straciła swą moc. A więc nawet magia potężnych pradawnych kucyków nie trwa wiecznie.

Znajdował się w czymś co przypominało lodową jaskinię. Choć był osłabiony, nie minęło dużo czasu aż wydostał się na zewnątrz.

Stanął pośród nocnego nieba, oświetlanego przez pełnię księżyca, podnosząc głowę ku górze. Krajobraz był wspaniały, dokładnie taki jak lubił, spowity śniegiem i lodem. Odetchnął świeżym mroźnym powietrzem i przemówił:
- Cóż za świetnym uczuciem jest doznać po tylu latach światła księżyca na własnej skórze...

Przeszywający jej ciało mróz. To jedyne co czuła. Ostry wiatr, uderzający w jej twarz. Lód składał jej pocałunki, których wcale nie chciała.

Rarity obudziła się. Z nieba zaczęły nieśmiało spadać płatki śniegu, jakby bały się, że ktoś je zaraz stąd przegoni.

– Śnieg w lecie? Co to za magia? – wymamrotała pod nosem i zaczęła sie niemrawo podnosić. – I co ja robię sama na tej łące?

Nie pamiętała nic z poprzedniej nocy, a przecież tak dużo nie wypiła. Owszem, Sunshinebolts i Hangover Flow częstowali ją coraz to wymyślniejszymi drinkami, ale nie na tyle, żeby straciła pamięć... Rarity po prostu miała pustkę w głowie i irytowało ją, że nie wie, czemu tak mało pamięta.

Przetańczyła kilka piosenek, zapaliła trochę kocimiętki, ale na Kuca z Bronxu! nie to było powodem! Zamknęła oczy. Skupiła się bardzo mocno na tym wspomnieniu.

Coś jej zamigotało. Tak, to było coś. Wyszła na balkon, po tym jak skończyli puszczać White Girl Music ze Spotify, spojrzała na księżyc i... to właśnie wtedy pojawiła się w jej głowie pustka. Rarity otworzyła swoje piękne oczy. W strumyczku, płynącym obok niej, dostrzegła że na jej włoskach pojawiło się czarne pasemko.

– Oby to nie było to o czym myślę...

[przypominam że Frostbite miał mieć 30 lat XD ale niech będzie stuletni sen]
Chrysalis siedziała właśnie na sesji kopyciego pedicure w swoim komarzym zamku, kiedy poczuła kolejne już dziś krótkie uderzenie chłodu przeszywające jej ciało. Mimowolnie zadrżała z zimna.
- Wasza owadzistość, proszę nie ruszać kopytami. - powiedziała kosmetyczka Shinyhoof, która właśnie wydłubywała piach i kamienie z dziury w kopycie Chrysalis.
- Nie poczułaś tego? - spytała Chrysalis, nieco zdezorientowana.
- Niczego nie poczułam. Czy wszystko dobrze, wasza komarowatość?
- Mam dziś uderzenia zimna, oby nie dopadała mnie końska grypa. Dziękuję, kontynuuj proszę.
Shinyhoof wróciła do pracy nad czyszczeniem kopyt Chrysalis. Choć zazwyczaj ich codziennym sesjom kosmetycznym towarzyszyły żywe rozmowy o planach Chrysalis, aby ród owadokoni przejął władzę nad światem, dziś ani Chrysalis, ani Shinyhoof nie kwapiły się do rozmowy. Cały gniazdozamek wydawał się tego dnia nadzwyczaj... zimny.
Nagle oba skrzydła drzwi gabinetu kosmetycznego otworzyły się z hukiem, pchnięte silnym kopytem generała Korpusu Wywiadowczego Armii Komarzej. Wciąż stojąc w drzwiach, generał oznajmił:
- Wasza dziurawość! Przechwyciliśmy list od sił zbrojnych Kryształowego Królestwa do władz Canterlotu. Pieczęć w Lodowym Więzieniu została zerwana.
W gabiniecie nastała chwilowa cisza. Setki myśli próbowały uporządkować się w głowie Chrysalis. Tak długo czekała na jakiś płomyk nadziei... a tymczasem ta przybyła wraz z podmuchem zimnego wiatru.
- Ale proszę zamknąć drzwi, przeciągi nie służą jej owadziości. - milczenie przerwała Shinyhoof.
- Dziękuję. Monitorujcie sytuację, na jutro rano przygotujcie sanie i reprezentacyjny strój zimowy. Możesz odejść. - odpowiedziała Chrysalis, zadowolona, że to jednak nie końska grypa.

Nagle spod pokrywy śniegu wyłoniły się ogromne kamienne posągi przypominające kucyki. Ich oczy błysnęły czerwonym złowrogim światłem i zaatakowały Frostbite'a, który zdołał jednak uskoczyć. Zaśmiał się szaleńczo:
- Haha! Wiedziałem że pozostawiliście po sobie niespodziankę! To jest tak bardzo w waszym stylu!
Aktualnie Władca Mrozu był bardzo osłabiony. Jego ciało, będące w bezruchu przez setki lat, nie reagowało tak jak powinno. Róg również był rozstrojony i ciężko było mu kontrolować magię. Posiadał jakieś 5% swojej pierwotnej mocy. Jednak to wcale go nie zniechęciło, wręcz przeciwnie.
Ruszył zagrożeniu na spotkanie. Galopował ku jednego z posągów:
- Dawaj! - Gdy posąg zamachnął się, ten wskoczył na jego ramię i wycelował rogiem prosto w twarz - Lodowa Igła...
Z rogu zostało wystrzelone coś w stylu sopla, który przeszył posąg na wylot. Jednakże przy obecnej mocy magicznej, sopel nie zdołał rozbić przeciwnika na kawałki
- Tss, zbyt płytko - Wnet nim się zorientował, Frostbite został uderzony przez inny posąg i odrzucony na ogromną odległość, wbijając się w lodową ścianę.
Normalny kucyk skończyłby fatalnie. Jednak nie on. Ciężko było go już nazwać kucykiem. Jego obecny stan przypominał bardziej bestię.
Wyszedł niewzruszony z pęknięcia, uśmiechając się do wrogów:
- Wygląda na to że muszę wziąć was na poważnie...

---

Tymczasem Pinkie Pie organizowała imprezę dla jej przyjaciół. Nagle wyjrzała przez okno:
- Co jest? Pada śnieg? W środku lata? - Nie przejęła się tym jednak zbytnio - Pewnie Pegazy coś pomyliły i przygotowały nie tą chmurę do trzeba. Pora wysłać listy.
Po czym wysłała listy do wszystkich jej przyjaciół

Rarity siedziała nad strumyczkiem i ze smutkiem się w niego wpatrywała. Miała właśnie jedno ze swoich licznych mental breakdown. Ona po prostu lubiła sobie czasem pohisteryzować. Takie hobby, co na to poradzimy?

Gdy tak sobie płakała, a łzy spływały po kucykowatych policzkach, jej róg zaczął świecić. Oho? Czyżby jakiś kamień szlachetny był w pobliżu? Nie, bowiem Rarity porzuciła to kilka miesięcy temu, bowiem postanowiła być main character w swojej opowieści i odcięła się od tych całych "głupot" (jak teraz to nazywała) i swoich starych przyjaciółek z Ponyville. Nie potrzebowała ich, a tak przynajmniej teraz myślała.

Świecący róg był bowiem sygnałem, że... dostała powiadomienie na kucbook'u, aplikacji społecznościowej stworzonej przez Zuckable Cookie, ambitnego informatyka ze stolicy.

"Hangover Flow do grupy Besties[slay emoji]: Widział ktoś Rarity? Od połowy imprezy jej nie mogę znaleźć..."

Nasza bohaterka rozczuliła się. Ktoś jej szuka, to takie piękne. Już miała dać mu serduszko pod wiadomością, gdy nagle Hangover wysłał drugą wiadomość.

"Hangover Flow do grupy Besties[slay emoji]: Ktoś musi pozmywać naczynia po imprezie, a ona szyje to pewnie i tym się chętnie baba zajmie"

No Rarity się wściekła. Myślała, że mu zaraz przywali przez ekran telefonu. Co on sobie myśli! Cisnęła swoim kopytkiem telefon do strumyczka. Miała dość tej technologii.

Wstała i zaczęła iść w kierunku wioski.
– Pora opuścić tę polankę. Co ja tu w ogóle robię. I jeszcze raz, czemu pada śnieg latem!!! – krzyczała, by chwilę później znowu zacząć histeryzować, bo w końcu to umiała robić najlepiej.