Serwery Minecraft

Keyley usłyszał ryk.
- Niespodziewany gość - westchnął.
- Bułka z masłem - zaśmiał się.
Keyley różdżka utworzył magiczna bariere, która maskowała jego twierdze. Nawet Daron nie mógł jej wykryć, gdyż K.L użył pradawnej, wszechpotężnej magii, a zaklęcie to jest niebywale skuteczne i używane w odległych czasach.

- A może jednak nie będę musiał z nim walczyć - pomyślał.

Nagle Daron przestał czuć Keya.
- Więc jednak się boi...
- Ma czego.
- Teraz pytanie, gdzie jest Azkaban... Nigdy tam nie byłem, więc się nie deportuje...

Chwilę później ujrzał w oddali tawernę. Postanowił że wejdzie i spyta się o drogę do Azkabanu.

Gdy demon wylądował, zamienił się w wieśniaka. Wszedł do tawerny. Rozległ się dźwięk skocznej muzyki. Hałas i gwar.
Daron podszedł do barmana:
- Psst... Gdzie mogę znaleźć... Azkaban?
Nagle muzyka ucichła. Każdy zamilkł.
- Przepraszam, co? - spytał barman wyciągając zza lady różdżkę.
Demon spojrzał na wędrującą w dół rękę. Szybko chwycił człowieka za rękę i wciągnął na blat, drugą ręką chwycił za głowę i przycisnął.
- Ciiii... - szepnął do ucha Daron.
- Ratun... - demon skręcił barmanowi kark.
Ciało bezwładnie upadło na ziemię. Daron zmienił się w pierwotną postać, odwrócił się i ujrzał jak goście patrzą się na niego z przerażeniem.
- No więc kto powie mi gdzie jest Azkaban?! - krzyknął, lecz nie usłyszał odpowiedzi.
- No kto?! - ponownie.
- Może ty?! - podszedł do wieśniaka, przewrócił stół przy którym siedział i chwycił za kark. - Znasz drogę do Azkabanu?!
- Kim ty jesteś?! Nie rób mi krzywdy, proszę! - błagał o litość
- AAAA! - rzucił nim o ścianę.
- No ludzie!? Pytam się ostatni raz. JAK DOJŚĆ DO AZKABANU?!
- Ja wiem... - zgłosił się tajemniczy człowiek siedzący w cieniu. - Pomogę ci, kim, lub czym kolwiek jesteś. Ale...
- Ale? - spytał demon.
- Nie za darmo.
- Kpisz sobie ze mnie? Za kogo ty mnie uważasz, żałosny śmiertelniku?
- To jak?
- To... - Daron ujrzał w jego kieszeni kawałek mapy całej krainy. - Dopełniłem już interesu... - gestem dłoni podniósł go do góry i udusił.
Demon wziął mapę i wyszedł z tawerny:
- Dla pewności... - zamienił się w smoka i wymierzył pyskiem w budynek. - Fus Ro Death!
Mroczny promień przeszył budynek na wylot, a każdy w pomieszczeniu zginął.
- Idealnie... - wyjął mapę. - To gdzie teraz...? Ah. Azkaban. Tu jest. - spojrzał na lokalizację Azkabanu.
- Idę, Key...

Philippe wstał z ziemii.
— Nie dotykaj mnie. — odparł i podszedł do Vincenta, któremu przywalił z pięści w twarz, zostawiając mu prezent w postaci śliwy pod okiem. — Skąd mam do ch*ja wiedzieć, czemu mnie nie atakował? Co ja medium?!

- Czyń honory Lufos, to w końcu teraz twój miecz.. - powiedział Saul
Lufos wziął miecz Gryfona, zamachnął się i uderzył w sam środek pierścienia. Wielki huk odepchnął wszystkich a pierścień Carrabotha uniósł się w powietrzu. Nagle wybuchł a w jego miejsce pojawiła się w czarnej mgle wielka czarna głowa kościotrupa. Obiekt zniknął...
- Czyli został tylko jeden.. - powiedział Arcan patrząc na wszystkich.

Lord Carraboth poczuł ogromny ból... Spadł ze swojego tronu z kości, korona spadła mu z głowy, klęczał, trochę kości z ciała posypało się.
- Niee... Niemożliwe!!! - Krzyczał Carraboth, jego Różdżka syczała i turlała się po podłodze. Nagle z dymu, który pojawił się po zniszczeniu pierścienia wyleciał ogromy czarny wąż z dymu ogłuszył wszystkich, przeleciał przez klatkę piersiową Lufosa, który zniszczył pierścień, wąż otarł się także o miecz Gryfona, robiąc w nim małą dziurę. Lufos ujrzał wszystkie swoje lęki... Poczuł ogromny strach. Wąż zniknął. Na Niebie zaś rozpętała się ogromna burza i deszcz... Nie wyglądało na to, żeby miała szybko się zakończyć.

- Do cholery!!! - Krzyknął Vincent łapiąc się za śliwę pod okiem. Syknął z bólu.
- Przepraszam Cię, najdroższy Philippe! Odpowiadaj w takim razie na resztę pytań, które zadałem! - Krzyczał Vincent trzymając się za oko. Deszcz cały czas padał.
Cecilia podniosła głowę i spojrzała na chłopaków.
- Przestańcie!!! Co my teraz zrobimy? Nie wykonaliśmy zadania... Dziadek mnie zabije! - Krzyczała Cecilia w ich stronę, spojrzała na swoją zniszczoną suknię i znów uroniła kilka łez. Następnie wyciągnęła nóż.
- Zabiję się! Zaraz się zabiję! - Krzyczała i zaczęła machać nożem.

Gustav i oddział szkieletów wspinali się po ścianach przepaści.
- Jeszcze kawałek. Wytrzymać! - krzyknął.
Nagle jeden ze szkieletów źle postawił stopę, i poślizgnął się. Spadł na sam dół i zginął.
- Cholera, nie! - krzyknął Gustav. - Wspinamy się dalej!
Dotarli na samą górę. Gustav wszedł pierwszy. Następnie podał rękę szkieletowi.
- Wchodź. - wszedł. - Pomóż innym wejść na górę. Ja muszę się rozejrzeć.
- Tak, panie.

Gustav rozejrzał się. Zobaczył na zawaloną twierdzę.
- Nie... Mój dom... Zniszczony... - uronił łzę.
- Dlaczego mnie to spotyka...
- Musimy odnaleźć ciało naszego Pana. Chłopcy! Przeszukajcie ruiny. Znaleźć mi ciało Molaga!

Szkielety zaczęły szukać. Długo nic nie było, lecz nagle:
- Mam! - szkielet wyciągnął z gruzów Molaga.
- Dajcie mi go tu. - powiedział Gustav.
Szkielet zaciągnął ciało pod nogi oficera. Wszyscy zgromadzili się dookoła Molaga.
- To nasz pan, moi bracia. Wykopcie dół.

Szkielety wykopały dół. Gustav podniósł ciało i wrzucił do dołu.
- To musi wystarczyć...
- Wybacz, panie... - uklęknął. Po chwili zgromadzeni zrobili to samo.
Nagle z nieba zleciała dusza. Wszyscy spojrzeli się na nią, a ona powiedziała:
- Nie załamujcie się. To ja popełniłem błąd.
- Panie! - krzyknął Gustav.
- Ciii... Zachowaj spokój, przyjacielu. Zawsze będę przy was. Bracia, siostry! Nie zdołacie pokonać go samemu. Musicie działać wspólnie. Musicie poprosić o pomoc Saula...
- A ty, Gustavie... Odnajdź mojego siostrzeńca, i zaopiekuj się nim... Broń go od wszelkiego zła panującego na tym świecie... Niech nie popełni tego błędu co ja...
- Rozumiem, Molagu... - powiedział Gustav
- Dobrze, panie. - powiedział szkielet
- Tak, panie... - następny.
- Teraz... Żegnajcie, przyjaciele. Na zawsze... Bywajcie... - Molag zniknął
Gustav uronił łzę. Wstał i rzekł do oddziału.
- Słyszeliście co powiedział nasz pan. Będziemy walczyć za niego. Nie mówię że przeżyjemy. Nie zapewniam że każdy wróci do domu. Los potraktował was niesprawiedliwie. Zostaliście zabici i omamieni przez Darona. To nie Molag wami rządził. To demon! Bracia, siostry! Pokonamy go razem! Saul nam pomoże, gwarantuje wam to! Kto nie boi się zginąć?! Kto będzie walczył ze mną ramię w ramię z tym przeklętym demonem?! Kto?!
- Jea! - rozległy się wiwaty i okrzyki.

Gustav zaczekał aż wiwaty ucichną:
- Ja pójdę ostrzec wszystkich w krainie... Wy tu zaczekajcie. - zagwizdał.
Nagle spod ziemi wyleciał kościsty pegaz - koń Gustava. Wszedł na wierzchowca.
- Czekajcie na mnie! - odleciał.

Keyley rozmyślał nad rada świętej pamięci Fajlus'a i to, że musi cofnąć się w czasie, aby dorwać te osobę, która ma mu pomóc.

Tymczasem Daron leciał nad lasem. Był jakieś 100 km od Azkabanu. Zaciągnął się i powiedział:
- Czuję cię... - przystanął i zawisł nad lasem.
Smok zaryczał. Ryk był tak głośny że drzewa wyrywały się z korzeniami. Zaraz po tym demon kontynuował lot.

Kilka minut później, dźwięk uderzył w twierdzę Keya. Zatrzęsła się, a wszyscy w niej się zachwiali, niektórzy upadli na ziemię.

Arcan, Tirtan, Lufos i Saul podnieśli się z podłogi. Zaczęli planować atak na Carrabotha bezpośrednio.
- Użyjemy niewidki - powiedział Lufos
- Zaginęła, odpada - powiedział Tirtan
- Użyjemy eliksiru wielosokowego - wtrącił Arcan
- Carraboth to wyczuje - odpowiedział Saul
- Nie mamy narazie jak go zaatakować by zniszczyć mu tą różdżkę.. - powiedział Tirtan

Po paru godzinach narad każdy rozszedł się w wymiarze w swoje strony. Saul testował nowe zaklęcia, Tirtan medytował a Arcan oglądał swoją rękę - widniała na niej blizna po ranie, którą nabył najprawdopodobniej przed śmiercią.
Lufos siedział zadumany, nadal myślał o swoim bracie. Wpadł na szaleńczy pomysł..
- wiem, co zrobię, muszę działać po cichu. - w głowie Lufosa zrodziła się myśl by ukraść Saulowi z torby jego zmieniacz czasu
- cofnę się do tego momentu, w którym Orfus zginął i go uratuję! - powiedział w myślach Lufos

Imię: Neclar Bal
Wiek: 19
Rasa: mroczny elf
Charakter: ogólnie dobry (nie wiem co napisać ;-; )
Wygląd (krótki opis wyglądu):
Umięjetności( od 0 do 10): 8
Słabości: Pamięć o tym co zrobił wujek - Molag Bal
Odwaga (od 0 do 10): 9
Ocena OP postaci (od 0 do 10): 8
Po jakiej stronie jest postać: neutralna, lecz potem przejdzie na dobrą stronę (po zabiciu Darona przejdzie na dobrą stronę ^^)
Opis Postaci (krótki opis o postaci): Neclar to siostrzeniec Molaga, czyli syn jego zmarłej siostry - Azury Bal. Azura po urodzeniu Neclara wzięła ślub. Jej mąż przejął nazwisko po jej rodzinie i nazywał się Herbian Bal.
Jako 9 letni chłopiec był przy zamordowaniu rodziców przez Molaga... Nie wie że to on zamordował jego rodziców. Teraz w spokoju pracuje w karczmie.


P.s: robię nowe podanie, ale sterować Neclarem będę po zabiciu Darona (a może nie... zobaczy się). Tak czy siak, Daron to nadal moja postać