Serwery Minecraft

Gheret Von Avallan wraz ze Starym Czarodziejem wspólnie opuścili kamienice w której mieszkali wychodząc tym samym na ulice miasta nieopodal portu. Natychmiastowo Stary Czarodziej zatrzymał się na chodniku i zaczął się rozglądać po okolicy. Było cicho i spokojnie. Mgła otulała budynki i uliczne lampy kształtując widok tajemniczy i budzący grozę. Na ulicach bowiem nie było nikogo, wszędzie panowały pustki. Noc chyliła się ku końcowi, jednak nadal było ciemno a mgła sama w sobie również ograniczała znacząco widoczność. Ezghan próbował nasłuchiwać jakiś dźwięków, ale jedyne jakie słyszał to burknięcia niezadowolonego Ghereta. Spojrzał na niego. Widział po nim że jest zmęczony i wszystkie ostatnie wydarzenia mocno odcisnęły na nim swoje piętno. Nie był już tym samym przywódcą, burmistrzem i wzorem do naśladowania jakim był kiedyś. Stoczył się. Stres, praca i alkohol całkowicie go zmieniły.
- Teraz się zastanawiam, że to chyba nie był dobry pomysł aby Cię budzić.. Powinieneś odpocząć - rzekł stary Czarodziej spokojnym tonem
- Nie wkurzaj mnie nawet.. - odparł srogo Gheret - Badaj tą swoją mgłę... Mi spacer w sumie dobrze zrobi..
Stary Czarodziej kiwnął głową i razem ze swoim przyjacielem ruszyli w kierunku portu.
Szli tak przez kilka minut w ciszy. Gheret od czasu do czasu stękał coś pod nosem, Czarodziej jednak nie zwracał na to uwagi.
Gdy dotarli do portu, zatrzymali się. Ezghan podniósł swój czarodziejski kostur w górę. Gheret patrzył na niego z zaciekawieniem. Nie wiedział co robi.
- Co ty robisz? - zapytał go Gheret
- Badam mgłę.. tak jak mówiłeś..
- No i co? Wywnioskowałeś coś?
- Tak... to czarna magia.. bez wątpienia.. została rzucona przez potężnego czarodzieja..
- I tylko ty to wyczułeś?
- Nie wiele jest osób które potrafią wyczuć czarną magię w składzie mgły.. Dlatego tez ludzie niczego nie zauważyli... Coś musi być na rzeczy.. coś się stanie.. - mówił Ezghan
- Skoro to tak niepokojące to powinniśmy powiadomić Cecilie.. - odpowiedział Gheret
- Racja.. nie traćmy czasu..
- Chwila.. Muszę jeszcze wziąć kilka rzeczy ze mojego pokoju... nie tylko ty skończyłeś swoje badania..

W tym samym czasie gdy obaj ruszyli w drogę powrotną, do portu wyłaniając się z mgły przypłynęła flota okrętów. Na jej czele płynął olbrzymi statek którego flaga mieniła się czernią i żółcią. Barwami symbolizujące frakcje upadłych wojowników, którzy zginęli lata temu.. Nieumarli... A na ich czele srogi i potężny kapitan Erresira... Raughn..
Erresir z potężnym hukiem wbił się w drewniane molo, niszcząc je w tempie natychmiastowym. Okręt był niezwykle twardy i wytrzymały dlatego też w molo wbił sie jak w najzwyklejsze masło. Uderzenie było słyszalne jedynie w okolicach portu , gdzie nikogo nie było... prawie nikogo... Dźwięk miażdżącego przez okręt drewna dotarł bowiem do uszu Ezghana i Ghereta.
- Co to było do cholery? - rzekł zdziwiony Gheret
- To.. to w porcie.. Coś się stało.. - powiedział Stary Czarodziej
- Choć sprawdzimy..
Obaj pobiegli w stronę portu aby zlokalizować źródło tajemniczego dźwięku.

W międzyczasie jednak do Erresira dotarły tez i pozostałe statki, które wspólnie zatrzymały się w porcie. Z okrętów natychmiastowo na brzeg wyskoczyli nieumarli żołnierze uzbrojeni po zęby. Raughn podnosząc swój miecz w górę dał im sygnał do ataku. W kilka sekund setki żołnierzy ruszyło biegiem w stronę miasta pod osłoną mgły.
Ariadna która towarzyszyła Raughnowi patrzyła jak jego żołnierze ruszają w stronę miasta. Nie protestowała, nie próbowała tez go przekonywać i prawić morałów. Wiedziała, że to nie zmieni jego zdania. Milczała więc, mimo że wcale jej się to nie podobało. Łudziła się jednak, mówiąc sobie że to co robi Raughn jest słuszne. Wcale jednak takie nie było. Spoglądała jak z pozostałych statków również wybiegają żołnierze. Dostrzegła również Varrana, który stał na pobliskim molo donośnie rycząc jakby w szale bitewnym nakreślając swoją dominacje.

W tej chwili do portu dotarli zarówno Gheret jak i Ezghan. Dobrze widzieli co się dzieje i co się stanie. Nieumarłych było za dużo, sami nigdy nie zdołali by ich pokonać. Ukryli się za pobliskim budynkiem. Spoglądali jak armia Nieumarłych biegnie w kierunku miasta niszcząc wszystko na swojej drodze. Wbiegali do budynków, zabijali wszystkich domowników którzy byli jeszcze we śnie a gdy skończyli, podpalali i robili tak za każdym razem, aż nie ostał się ani jeden kamień na kamieniu.
Gheret patrzył na to w milczeniu. Wspomnienia wracały do jego głowy... Tak samo było w Sollum... dzień w którym upadło.. Nie dało sie ich powstrzymać... Byli zbyt potężni.. A teraz?.. teraz na jego oczach robią to samo z Riven Port.. A on jest bezsilny...
W tej chwili przypomniał sobie, że jego żona nadal śpi głęboko w swoim pokoju.. Jego serce zaczęło mocniej bić.. Chwycił za ramię Ezghana, cały się trzęsąc.
- Moja żona.. - rzekł cicho
Ezghan popatrzył mu w oczy. Wiedział, że jest on załamany. Wiedział, że teraz było już za późno..
Gheret rzucił w tej chwili po raz kolejny spojrzenie na statek Erresira. Napełnił się gniewem. Nie potrafił kontrolować już swoich emocji. Wybiegł za budynku w stronę statku wroga.
- Nieee! Stój! - krzyknął Ezghan zaskoczony widząc jak Gheret biegnie w stronę portu gdzie zacumował Erresir - Jasna cholera...
Ezghan nie zastanawiając się zbyt długo ruszył za przyjacielem. Nie chciał bowiem zostawić go samego. Próbował go dogonić, ale nie był już taki młody, a co za tym idzie jego forma nie była już najlepsza. Mimo wszystko nie rezygnował.
Gheret w biegu dobył miecza. Nieumarli widząc go zareagowali natychmiastowo. Również zaczęli biec w jego kierunku. Determinacja i gniew z twarzy Ghereta nie schodziły nawet na sekundę. Wbiegł w nieumarłych i zaczął z nimi walczyć. Jeden po drugim zaczął padać od jego ciosu. Nieumarłych było zbyt wielu, jednak Gheret się nie poddawał. Odgłosy walki dotarły również do samego Raughna, który początkowo nie do końca wiedział co się dzieje ale po chwili rozpoznał kto za całym zamieszaniem stoi.
Ariadna również była lekko zaskoczona całą sytuacją. Popatrzyła na Raughna, nie wiedziała bowiem jak zareaguje. On jednak zaśmiał się pod nosem i wyciągnął swój miecz płonący wiecznym ogniem. Zeskoczył ze statku na pomost. Ruszył wolnym krokiem w kierunku odgłosów walki.

Tymczasem do walki dołączył się również i Stary Czarodziej, który przybiegając na miejsce, zaczął wspomagać Ghereta magicznymi zaklęciami, a ten swoim mieczem blokował każdy wymierzony w swoją stronę cios.
Walka trwała niecałą minutę , po tym czasie Nieumarli odsunęli się zaprzestając ataku. Nie zmieniało to jednak faktu, że zarówno Gheret jak i Stary Czarodziej byli otoczeni przez nich dookoła.
W tej chwili Gheret usłyszał wolne i zarazem złowrogo brzmiące klaskanie w dłonie. Był to Raughn który nadal śmiał się pod nosem sam do siebie.
Gheret widząc go popadł w jeszcze większy gniew.
- Proszę, proszę.. kogo my tu mamy... nasz mały rebeliant... Gheret Von Avallan.. - mówił Raughn - Zdecydowanie zbyt długo czekałem na ten moment... Moment ponownego spotkania..
- Zabije cię ty cholerny gnido...- mówił Gheret ściskając swój oręż w dłoni.
- Skoro tak mówisz.. - powiedział Raughn wymachując swoim mieczem. - Przekonajmy się... Jeden się ostanie...
- A Jeden upadnie. - dokończył Gheret gniewnie
Nieumarli odsunęli się przy okazji chwytając Starego Czarodzieja równocześnie go obezwładniając. Patrzyli z uwagą.. Zapanowała fikcyjna cisza.. Nieopodal bowiem palone i niszczone było całe miasto... Raughn i Gheret jednak mierzyli się wzorkiem. To tu miała się skończyć ta historia. Jeden z nich musiał zginąć... teraz nie było już innego wyjścia..

W tym samym czasie nieopodal bramy do Zamku Królewskiego otworzył się portal. Pierwszy wyszedł z niego Porucznik Harh Krill a zaraz po nim kolejni nieumarli żołnierze. Nie zostali zauważeni. Czekali... Oblężenie miało się za chwile zacząć i to z pełną siłą.