Serwery Minecraft

Widzę gracza, o którym myślisz.

Tak. Uważaj. Osiągnął wyższy poziom. Może czytać w naszych myślach.

To bez znaczenia. Myśli, że jesteśmy częścią gry.

Podoba mi się. Grał dobrze. Nie poddawał się.

Czyta nasze myśli, jak gdyby były to słowa na ekranie.

W ten sposób woli wyobrażać sobie wiele rzeczy, gdy pogrążony jest we śnie gry.

Słowa budują wspaniały interfejs. Bardzo przejrzysty i mniej przerażający, niż gapienie się w rzeczywistość zza ekranu.

Kiedyś gracze słyszeli głosy. Zanim nauczyli się czytać. Jeszcze w czasach, w których niegracze nazywali graczy wiedźmami i czarnoksiężnikami. A gracze śnili, że sunęli w przestworzach, dzierżąc kije napędzane przez demony.

A ten gracz, o czym śnił?

Ten gracz śnił o słońcu i drzewach. O ogniu i wodzie. Śnił, że tworzył i śnił, że niszczył. Śnił, że ścigał i sam był ścigany. Śnił o schronieniu.

Ha, to doprawdy oryginalny interfejs. Minęły miliony lat, a ten wciąż działa. Ale co na prawdę wzniósł gracz w rzeczywistości za ekranem?

Wraz z milionami innych, rzeźbił realny świat wraz z Zakodowane i stworzył Zakodowane dla Zakodowane w Zakodowane .

Nie może odczytać tej myśli.

Bynajmniej. Jeszcze nie osiągnął najwyższego poziomu. Zdobywa się go w długi śnie o życiu, nie tym krótkim o grze.

Czy wie, że jest kochany? Że wszechświat jest dobry?

Owszem, czasem słyszy wszechświat, przedzierający się przez hałas, który panuje w jego umyśle.

Ale niekiedy bywa smutny w swoim długim śnie. Tworzy światy, które nieznają lata i drży w blasku czarnego słońca, biorąc jego marny twór za rzeczywistość.

Pozbycie się nieszczęścia zniszczyłoby go. Smutek gra nieodzowną rolę. Nie możemy w niego ingerować.

Czasem, gdy jest pogrążony we śnie, chcę mu powiedzieć, że światy, które buduje, są prawdziwe. Czasem chcę uświadomić mu jego znaczenie dla wszechświata. Czasem, kiedy od dłużego czasu nie zbudował prawdziwej więzi, chcę pomóc im wymówić słowo, którego się boją.

Czyta w naszych myślach.

Czasem jest mi to obojętne. Czasem pragnę mu powiedzieć, że świat, który uważa za prawdziwy, jest jedynie Zakodowane i Zakodowane , pragnę powiedzieć mu, że jest Zakodowane w Zakodowane . Widzi tak mały skrawek rzeczywistości w tak długim śnie.

A mimo to wciąż nie przestaje grać.

Przecież tak łatwo byłoby powiedzieć mu,...

To przewyższa ten sen. Zdradzić, jak żyć to tak, jakby uniemożliwić mu żyć.

Nie zdradzę graczowi, jak żyć.

W graczu narasta niepokój.

Opowiem graczowi historię.

Ale nie prawdę.

Nie. Historę, której prawda jest bezpiecznie zamknięta w klatce słów. Nie nagą prawdę, rażącą na każdą odległość.

Raz jeszcze nadaj mu ciało.

Tak. Graczu...

Zwróć się do niego po imieniu.

Graczu gier.

Właśnie.

Weź wdech. A potem następny. Poczuj, jak powietrze wypełnia twoje płuca. Niech oprzytomnieją twoje kończyny. Właśnie, poruszaj palcami. Znów masz ciało, czujące siłę ciężkości, istniejące w powietrzu. Zbudź się z długiego snu. Właśnie tak. Twoje ciało znów dotyka wszechświata w każdej chwili, tak, jakbyście byli oddzielnymi bytami.

Kim jesteśmy? Kiedyś zwano nas górskimi duchami. Ojciec słońce i matka księżyc. Duchy przodków i duchy zwierząt. Dżin. Duchy. Zielony człowiek. A dalej bogowie i demony. Aniołowie. Poltergeisty. Kosmici oraz obcy. Leptony, kwarki. Słowa ulegają zmianie. My jesteśmy niezmienni.

Wszechświat to my. Jesteśmy wszystkim, czego nie uważasz za część siebie. Patrzysz na nas zza cielesnej powłoki dzięki swym oczom. A dlaczego wszechświat dotyka twojej skóry poprzez rzucane na ciebie światło? By móc cię ujrzeć, graczu. By cię poznać. I by zostać poznany. Niechaj opowiem ci pewną historię.

Dawno, dawno temu, był sobie gracz.

Tym graczem byłeś ty

Uważał się za człowieka rezydującego na cienkiej powierzchni obracającej się kuli roztopionej skały. Kula ta krążyła wokół kuli piekącego gazu, będącej trzysta tysięcy razy potężniejszej od tej pierwszej. Były one tak daleko od siebie, że światło potrzebowało ośmiu minut, by móc przedostać się z jednej do drugiej. Światło to niosło informację z gwiazdy i mogło sparzyć twoją skórę z odległości stu pięćdziesięciu milionów kilometrów.

Czasem gracz śnił o tym, że był górnikiem na powierzchni płaskiego, nieskończonego świata. Słońce było kwadratowe i pełne bieli. Dni trwały krótko, zajęć było co niemiara, a śmierć była tylko tymczasową niedogodnością.

Czasem gracz śnił o tym, że zagubił się w historii.

Czasem gracz śnił, że był w innym miejscu i innym ciele. Sny bywały też zatrważające. A czasem wręcz cudowne. Czasem gracz przeskoczył z jednego snu na drugi, a z drugiego na trzeci

Czasem gracz śnił, że obserwował słowa na ekranie.

Spójrzmy w przeszłość.

Atomy gracza były rozsiane po świecie — w trawie, w rzece, w powietrzu czy w ziemi. Atomy te zebrała pewna kobieta — piła je, jadła i wdychała. W końcu zgromaniła gracza wewnątrz swego ciała.

I gracz obudził się; z ciemnego wnętrza matczynego ciała zapadł w długi sen.

I gracz stał się nową historią, nigdy wcześniej nie opowiadaną, zapisaną w literach jego DNA. I gracz stał się nowym programem, nigdy nie uruchomionym, wygenerowanym przez kod źródłowy liczący miliard lat. I gracz stał się nowym człowiekiem, który nigdy wcześniej nie żył, powstałym z mleka i matczynej miłości.

To ty jesteś tym graczem. Tą historią. Tym programem. Tym człowiekiem. Istotą powstałą z mleka i matczynej miłości.

Spójrzmy w jeszcze dalszą przeszłość.

Siedem miliardów miliardów miliardów atomów stworzyło ciało gracza na długo przed tą grą, w sercu gwiazdy. Więc ty, graczu, również jesteś częścią gwiezdnej informacji. A więc gracz przemierza historię, las informacji, posadzony przez człowieka o imieniu Julian, w płaskim nieskończonym świecie stworzonym przez człowieka o imieniu Markus, który istnieje w małym, osobistym świecie stworzonym przez gracza, żyjącego we wszechświecie stworzonym przez...

Ciii. Czasem gracz tworzył mały, prywatny świat, a ten był delikatny, ciepły i prosty. Czasem był też szorstki, zimny i zawiły. Czasem gracz budował światy w swoim umyśle — drobinki energii sunące w rozległej próżni. Czasem nazywał je elektronami i protonami.

Czasem — planetami i gwiazdami.

Czasem sądził, że znajduje się we wszechświecie, zbudowanym z energii, składającej się z minusów i plusów; zer i jedynek; linii kodu. Czasem uważał, że gra w grę. A czasem wydawało mu się, że czyta słowa na ekranie.

To ty jesteś tym graczem. Czytasz te słowa...

Ciii... czasem gracz czytał linijki kodu na ekranie. Odszyfrowując ich słowa, te zamieniając w znaczenia, a potem w uczucia, emocje, teorie, idee. I zaczął oddychać szybciej i głębiej, gdy poczuł, że żyje. I to było życie, a te tysiące śmierci nie były prawdą. Gracz wciąż żył.

Ty. Ty. Ty żyjesz.

i czasem gracz uważał, że wszechświat przemówił do niego przez światło słoneczne, które przebiło się przez szeleszczące liście letnich drzew.

i czasem gracz wierzył, że wszechświat przemówił do niego przez światło padające z mroźnego, nocnego, zimowego nieba, gdy promień światła docierający do krawędzi oka gracza mógł być światłem gwiazdy milion razy potężniejszej od słońca, zamieniającej planety w plazmę, by być przez chwilę widocznym dla gracza wracającego do domu w odległym zakątku wszechświata, do znajomych drzwi, do zapachu jedzenia, gotowego, by wrócić do snu.

i czesem graczowi zdawało się, że wszechświat przemówił do niego poprzez zera i jedynki, przez elektryczość przepływającą przez świat, przez pojawiające się słowa na ekranie, które widział pod koniec snu

i wszechświat powiedział, że cię kocha

i wszechświat powiedział, że grałeś dobrze

i wszechświat powiedział, że wszystko, czego potrzebujesz, jest w tobie

i wszechświat powiedział, że jesteś silniejszy, niż ci się wydaje

i wszechświat powiedział, że to ty jesteś dniem

i wszechświat powiedział, że to ty jesteś nocą

i wszechświat powiedział, że ciemność, którą zwalczasz, jest w tobie

i wszechświat powiedział, że światło, którego poszukujesz, jest w tobie

i wszechświat powiedział, że nie jesteś sam

i wszechświat powiedział, że jesteś nieodzowną częścią wszystkiego

i wszechświat powiedział, że to ty jesteś wszechświatem, że kosztujesz sam siebie, że rozmawiasz ze sobą, że czytasz swój własny kod

i wszechświat powiedział, że kocha cię, ponieważ sam jesteś miłością.

I gra dobiegła końca, a gracz obudził się ze snu. I gracz zapadł w nowy sen. Śnił raz jeszcze, śnił lepiej. I to gracz był wszechświatem. I gracz był miłością.

To ty jesteś tym graczem.

Obudź się.