Serwery Minecraft

Isabella spojrzała na Amona.
- Witaj, Amonie. - Odparła, patrząc wprost na niego.
- Owszem, przybyłam całkiem sama... powinieneś już wiedzieć, że jestem odważna. - Powiedziała i uśmiechnęła się.
- Ale Ty również jesteś sam... także jesteś odważny. - Powiedziała, a następnie rozejrzała się dookoła.
- Chyba, że gdzieś w mroku czają się Twoi ludzie... - Powiedziała ze spokojem, była na 99% pewna, że mężczyzna przybył tutaj całkiem sam.

Amon uśmiechnął sie pod nosem nadal nie ruszając sie z miejsca
- Nie musisz sie obawiać.. jesteśmy tu tylko we dwoje..

Isabella leciutko odetchnęła, poczuła ulgę, lekki uśmiech pojawił się na jej twarzy.
- Tak, podoba mi się to miejsce. - Odpowiedziała na poprzednie pytanie Amona.
- Wybrałeś bardzo... romantyczne okoliczności. - Powiedziała wolno ponownie się rozglądając... Ten las był bardzo ładny, miał w sobie coś magicznego, zwłaszcza o tej porze.
- Godzina - północ, również jest bardzo romantyczna. - Dodała i spojrzała na niebo.
- A w dodatku niebo... Jest dzisiaj przepiękne, przepełnione błyszczącymi gwiazdami. - Powiedziała, nie odrywając wzroku od pokrytego gwiazdami nieba i pięknego księżyca.
- Zauważyłeś? - Spytała, nadal patrząc na gwiazdy. Była ciekawa reakcji Amona na jej słowa.

Amon spojrzał na księżyc i nieba podnosząc lekko swoja głowę do góry. Przez chwile milczał wyraźnie nad czymś się zastanawiając.
- Rzeczywiście.. to prawda.. - odparł standardowo swoim mrocznym tonem Amon
Po chwili jednak rzucił spojrzenie na Isabellę.

- Dziękuję Ci za płatek róży. - Powiedziała nagle, bardzo jej się owy płatek spodobał gdyż najbardziej lubiła róże, od zawsze.
Nie wiedziała czy Amon zauważył już, że nie ma przy sobie Różdżki ani innej broni, nie przejmowała się tym jednak.
- Twoje nagranie bardzo mocno mnie zaintrygowało, a zarazem zdziwiło. Ale też jeszcze bardziej podniosło mój szacunek do Ciebie. - Powiedziała.

Lord Malacath znalazł się w Daggerfall, stolicy mrocznych elfów. Ulice rozświetlały latarnie, w niektórych domach pomimo późnej godziny świeciło się jeszcze światło. Elf jednak nie przyszedł tylko podziwiać widoki. Chciał porozmawiać z Nelothem, nim jednak to uczyni zamierzał pospacerować ulicami miasta, nim na dobre i na zawsze je opuści. W tym mieście zaczęła się cała jego historia do zostania najpotężniejszym magiem i czarnoksiężnikiem w Magic World. Lord dochodził właśnie do pewnego miejsca. Mimo że teraz stoi tam zupełnie coś innego to i tak wiedział po co tu przyszedł. W tym miejscu niegdyś stał ośrodek, do którego został oddany Malacath. Obecnie jest tam schronisko dla porzuconych zwierząt.
Lord minął budynek i kontynuował spokojny marsz ulicami. Wiele razy poświęcał ludzi, jego zdaniem wybierał mniejsze zło, by zyskać dla wszystkich innych więcej. To właśnie króla Daggerfall, Samira, swojego dobrego przyjaciela uśmiercił zrzucając go z gabinetu swojej rezydencji, tylko dlatego by wszyscy myśleli że to sprawka Ministerstwa. To właśnie Daggerfall padło atakiem Lorda w 2029, kiedy to podłożył kilka ton prochu w beczkach na ulicach Atmory, by wywołać skandal i bunt elfów przeciwko Cecilli. Lord wybrał zniszczenie miasta i kilkanaście tysięcy ofiar w zamian za lepsze, nowe jutro. Które w konsekwencji nadeszło dopiero w roku 2070... Elfy na obecną chwilę przerosły już dawno Ministerstwo, gdyby chciały mogłyby przejąć całą krainę. Być może Mefisto by to zrobił, Neloth zaś bardziej troszczy się o swoich ludzi niż o wielkość władanych prowincji.
Lord maszerował spokojnym krokiem rozglądając się od czasu do czasu na boki, podziwiając urok Daggerfall...

=====

Harkon w tym samym czasie wszedł do sali w której przebywali Scavengersi. Mieli właśnie przerwę od treningów, więc cieszyli się chwilowym spokojem. Gdy jednak zobaczyli wchodzącego elfa od razu wszyscy ustawili się w szereg.
Harkon popatrzył na żołnierzy, szczególnie wzrok zatrzymał na Talonie który złożył dokładny raport Lordowi z misji na Kartis. Nic nie mówiąc po chwili wyszedł, co zdziwiło dość cały oddział...

Amon podszedł do Isabelli trochę blizej
- Ministerstwo uznało mnie za wroga publicznego numer jeden.. twój stryj probował mnie złapać a twoj brat nieustannie próbuje mnie zabić.. Ale jak widzisz.. Nie warto oceniać książki po okładce.. W przeciwieństwie do twojego brata nie zabiłem ani jednego strażnika czy aurora podczas całego tego konfliktu... A na dowód tego..
W tej chwili podszedł do drzewa i złapał kogoś kto był schowany za nim.
Isabella zaniemówiła. Był to Artur Winchester.. związany ale żywy. Amon wyciagnął go zza drzewa i popchnął go lekko w stronę Isabelli
- To prezent o którym mówiłem.. Odebrałem mu magię.. ale nie odebrałem mu życia.. - rzekł Amon spokojnym tonem. - Nie jestem mordercą..

camrakor jestes czy cie nie ma

- Artur! - Krzyknęła, a następnie podbiegła do swego przyjaciela i go przytuliła.
- Isabello... - Odpowiedział mężczyzna... Nie wyglądał już aż tak źle jak wtedy, gdy ostatni raz go widziała. Również ją przytulił.
- Wspaniale Cię widzieć całą i zdrową. - Powiedział Artur.
Ściskali się kilka sekund, a następnie puścili
Isabella spojrzała na Amona.
- Dziękuję Ci, że go tutaj ze sobą przyprowadziłeś. - Powiedziała i uśmiechnęła się do Amona. Wcale nie musiał tego robić... Nie musiał przyprowadzać tutaj Artura.

Amon pokiwał lekko głową i się odwrócił.
- Być może zwrócenie Ci twojego przyjaciela mogłoby zostać uznane za spłatę długu, ale potraktowałem to bardziej jako własną inicjatywę.. Zapytam wiec zanim odejdę.. czy masz jakieś życzenie?