Serwery Minecraft

Kozackie ! Pluseł się należy!

Epicki epizod! czekam na więcej! +

Zed mógł cienie wziąć ogólnie fajny epizod i czekam na więcej

Troszku późno, ale jest ;p
---

Kiro obudził się w ciepłym namiocie. Był owinięty wełnianym kocem. Obudził się i prawie nic nie pamiętał.
- Obudził się - szepnęła Chelsea.
- Podaj mu tą herbatę! - rozkazał Wikson.
Kiro przeciągnął się i wstał.
- Dzień dobry... - westchnął.
Chelsea podała mu szybko kubek ziołowej herbaty.
- Jak się czujesz? - zapytała.
- Mogło być lepiej ale nie jest źle.
Kiro szybko wypił herbatę. Poczuł, że wracają mu siły. Czuł się coraz lepiej. Podziękował za pyszny napój i usiadł na wygodnym krześle. Namiot był bardzo przytulny i ciepły.
Każdy milczał. Panowało cisza, tylko z zewnątrz było słychać świerszcze. Tej nocy była pełnia księżyca. Światło padało na namiot i ogółem na ziemię. Przyjaciele czuli mały lęk. Nie wiedzieli bowiem, czy nieprzyjaciel zaatakuje ich namiot. Na poprawę humoru DajmondPogromca postanowił opowiedzieć swoją historię.
- Wiecie co... - zaczął. - Jest tak cicho, porozmawiajmy. Chciałbym opowiedzieć wam o tym, kim jest, co tu robię i czemu was uratowałem. Nazywam się DajmondPogromca, a raczej to moja ksywka. Imienia nie znam, zapomniałem, kiedyś wyczyścili mi pamięć w zamku banana. Tak, jestem tu już od bardzo dawna. Byłem pierwszym dobrym człowiekiem, który trafił do tej krainy. Byłem przeciw bananowi, nie chciałem z nim współpracować. Byłem zarówno też wtedy pierwszym więźniem. Uwięzili mnie w lochach i całe szczęście, udało mi się wtedy uciec. Ogłuszyłem Shaco i zabrałem klucze, następnie uciekłem. Później spotkałem Wiksona i Chelsea, ale bałem się ich poznać, bo nie wiedziałem czy to sojusznicy banana. Ale teraz, kiedy okazało się, że was schwytali, to ruszyłem na ratunek. Przed tym zrobiłem sobie zbroję i miecz. Teraz jestem tu z wami...
- Piękna historia, Dostojny Posłańcu - odparł Wikson, który zawsze przekręca imiona. - Musimy wymyślić też jakiś plan ataku na zamek banana.
- Ja coś wymyśliłem. Więc tak... Na pewno mają straże. Pilnować ktoś wejścia będzie. Wikson, ty strzelasz z łuku zatrutą strzałą w strażnika. Następnie wszyscy wbijamy do zamku. Chelsea, ty będziesz nas ochraniać. Będziesz atakować w zwarciu. Ja walczę na blisko, a Kiro... Ty tam rób sobie co chcesz. Wszyscy zrozumieli?
- Tak! - odkrzyknęli chórem przyjaciele.
- Dobrze... O świcie lecimy.
---
Obrazki dołączę jutro, dziś już czasu nie mam.

Epizod nie pojawił się, będzie jutro, czemu? Bo przygotowałem dla was to:
http://mineserwer.pl/Temat-PORADNIK-NPC-...cie-questy

Przyjaciele przespali się ostatni raz przed zamierzonym atakiem. Tej nocy, Kiro śnił się koszmar. Śniło mu się, że SzybkiBanan więzi ich w lochach i torturuje ich tam. Mają zawiązane ręce. Schodzi po nich z biczem i...
Niestety Kiro obudził się i dalej nic nie pamiętał. Wszyscy byli zdziwieni, ponieważ Chelsea nie było w namiocie.
- Pewnie obserwuje zamek już z bliska - uspokajał DajmondPogromca.
Mężczyźni oraz Kiro przygotowali się i wyruszyli. Po drodze jeszcze objaśniali plan. Wszyscy wiedzieli co robić.
Po kilku minutach marszu, bohaterowie dotarli do mrocznego zamku SzybkiegoBanana. Na straży stał Zed. Wikson - tak ja się umówili - naciągnął cięciwe swojego łuku z zatrutą strzałą. Wycelował i strzał był tak precyzyjne, że trafił Zeda idealnie w ramię. Na początku Zed ryknął z bólu. Wiedział, że ich wrogowie próbują ich zaatakować. Chciał wbiec na zamku, ale nie zdążył. Padł na ziemię, po czym zapadł w sen.
Przyjaciele wykorzystali to i podbiegli do wrót zamku. Zed bardzo cicho sapał i mruczał coś pod nosem, brzmiało to jak: "Glizdy... Glizdy, panie...". Kiro dosyć się przeraził.
- Wikson - szepnął rycerz. - Napnij cięciwę ze strzałą. Kiro, osłaniaj nas.
Po czym Dajmond wyjął miecz ze swojej pochwy i podczas jego wyciągania, było słychać zgrzyt, świst.
- Już! - wrzasnął niebieski wojownik.
Wszyscy trzej wbiegli do zamku. Zobaczyli Banana, siedzącego na tronie. Zauważyli, że śmieje się on po cichu.
- Witajcie robaki... Wiedziałem, że wrócicie. Przecież nie zostawicie mnie tak, bo oczywiście ktoś mnie wkońcu powstrzyma... Nie róbcie z siebie bohaterów, przecież mam potężniejszą armię... I tak wam się nie uda. Moja armia liczy pięć osób, wasza cztery... Przepraszam, trzy. Shaco, chodź tu.
Po czym błazen wyszedł z innego pomieszczenia. Bohaterowie przerazili się, a Kiro prawie się nie rozpłakał. Shaco wszedł do sali z Chelsea. Trzymał ją za ramię jedną ręką, a drugą nadstawiał nóż do gardła.
- Nie zbliżać się! - warknął Shaco. - Bo tej panience stanie się coś niemiłego.
- Znaleźliśmy ją na łące - powiedział SzybkiBanan. - Zbierała zioła. Pewnie do herbatki dodającej wam sił. Powiem wam coś - nie ma magicznej herbaty. Nie ma herbaty, która dodaje siły. I nie wmawiajcie sobie tego.
Chelsea w tej chwili pomyślała: "Oj, mylisz się". Wiedziała, że mówi to tylko dlatego, żeby jeszcze bardziej zdołować przyjaciół.
Kiro, już prawie płacząc, ruszył dziewczynie na ratunek. Biegł do błazna, co sił w nogach.
- Nie zbliżaj się, nie zbliżaj się! - groził Shaco.
Kiro go nie słuchał, bowiem wierzył, że mu się uda.
- Co za kretyn... - mruczał SzybkiBanan.
- Nie Kiro! - krzyczeli przyjaciele. - Wracaj! Kiro!!!
- Kiro, nie martw się o mnie... - mruknęła Chelsea.
- Cicho siedź! - warknął Shaco.
Kiro był już niedaleko od Shaco. Dzieliło go kilkanaście metrów. Kiedy już zbliżył się wystarczająco blisko, stała się rzecz przerażająca.
- Sam tego chciałeś, glizdo!
Shaco przeciął gardło Chelsea i ją puścił. Jej ciało spadło na ziemię. Oczu nie zdążyła zamknąć. Nadal miała te piękne, różowe tęczówki. Kiro widząc ten widok upadł na kolana. Zaczął płakać, po czym położył się na ziemi. Nic nie przerywało jego płaczu. Łzy lały się strumieniem na podłogę i nie mogły przestać. Bohaterowie stracili maga swojej drużyny. Stracili swojego. Stracili nadzieję...

Wikson podszedł do Kiro.
- Musimy uciekać - szepnął.
SzybkiBanan niestety to słyszał.
- Za nimi! - rozkazał.
Przyjaciele zaczęli uciekać. Shaco próbował ich dogonić, jednak potknął się i upadł.
- Marcel!!! - ryknął SzybkiBanan.
Z jeszcze innego pomieszczenia wybiegł zwykły mężczyzna. Przyjaciele nie zauważyli go. Marcel z rąk rzucał żółte pociski. Kule te, paliły się. Próbował trafić nimi przyjaciół. Oni jednak byli szybsi. Udało im się po chwili uciec z pałacu i znaleźć jeszcze inne schronienie. Nie mogli schować się w poprzednim, ponieważ wrogowie już wiedzieli, gdzie był ich poprzedni schron, więc musieli znaleźć inne bezpieczne miejsce.
---
Epizod powstał z małą pomocą Dzeremi500. Dzięki Dzeremi!

Opowiadanie epickie puzniej dam pluzy bo tera czasu nie mam xd

Mam dwie wiadomości - dobrą i złą.
ZŁA: Nie wiem, kiedy będzie następny (jednocześnie ostatni) epizod, nadal internet = brak.
DOBRA: Po zakończeniu "Świata Minecrafta" przygotuję nowe opowiadanie - szczegóły poznacie wkrótce

EPICKIE!!!

No czekamy kirusiu .

W następnym opowiadaniu będę po złej stronie!

BUHAHAHAHAH